این ورزش در دسته ورزش‌های رزمی بدون سلاح می‌باشد. کاراته به‌عنوان یک ورزش دفاعی است که از همه بخش‌های بدن در مواجهه با حریف و یا دشمن استفاده می‌شود. مهد تمدن ورزش کاراته به کشور ژاپن برمی‌گردد. کاراته را در زبان ژاپنی بانام ورزش با دستان خالی می‌نامند. در اواخر قرن 17 میلادی که در جزایر اوکیناوا ژاپن سلاح‌ها ممنوع اعلام شد این سبک از مبارزه توسط بومیان جزایر ریوکو استفاده شد. در آغاز قرن 20 میلادی Anko itosu پدر ورزش کاراته در جهان اجازه پیدا کرد تا یادگیری هنر رزمی را به هنرجویان آغاز کند و به‌نوعی یک مدرسه کاراته را در اوکیناوا تأسیس کند. ورزش کاراته در سال 1342 توسط فرهاد وارسته پدر ورزش کاراته به ایران آمد.
به‌طورکلی در ورزش کاراته این تمرینات به سه دسته کیهون، کاتا و کومیته تقسیم‌بندی خواهد شد. کیهون در کاراته به تمرین چالشی در ایستادن و مشت زدن، ضربات با پا و به‌نوعی حمله به حریف گفته می‌شود. کاتا به معنی فرم و یا حالت در این ورزش می‌گویند و کومیته نیز بخشی از ورزش کاراته به‌حساب می‌آید که فرد با استفاده از تکنیک‌های آموخته‌شده است
