فعلا ایده و حرف خاصی برای نوشتن ندارم، اما باید شروع کنم، بالاخره باید یه روزی دست به کیبورد بشم و اینجا بنویسم، خیلی زود برمیگردم.
فعلا همینقدر بگم که وقتی دو سال پیش از رشت اومدم تهران برای کار، فکر نمی‌کردم اینقدر زود همه چی خوب پیش بره، انبوه سفارشات کاری و همکاری با شرکت های خوب و... تهران جای پیشرفت وجود داره، حجم معادلات و معاملات نسبت به رشت بالاست، مخصوصا برای منی که اونجا کار و زندگی کردم، رشتی که فقرش (از نظر کاری) پشت سرسبزیش قایم شده، تهران می‌تونه در کنار همه‌ی سختی های زندگی و کاری، محلی باشه برای رسیدن به آمال و آرزوهای جوانی و...
ولی چرا من اینقدر دلم برای رشت تنگ شده؟ چرا هر روز به این فکر میکنم که وا بدم و برگردم رشت؟ چرا ما اینطوری هستیم اصن؟ چرا الان وسط کار دلم لک زده واسه چایی عمو حسین وسط بازار رشت؟
مطمئنم بزودی برمیگردم، هم به اینجا، هم به رشت.
