این مطلب رو من از بازی یووه-رئال توی چمپیونزلیگ میخواستم بنویسم، ولی خب هم تنبلی کردم، هم فرصت پیش نیومد و بعضاً فراموش کردم.
اکثر ما پسرها و حتی دخترها کارت بازی دوران بچه‌گی رو یادمون هست و خیلی هم حال میداد، توی اون دوران بیشتر بازیکن‌های ایتالیا خوشتیپ و خفن بودن، و مثلا مالدینی یجورایی برامون آخر بازیکن همه‌چی تمام بود. ولی یکم که گذشت به دل‌پیرو علاقه‌مند شدم، فکر کنم ۹ یا ۱۰ سالم بود (حدود سال ۲۰۰۰) که بخاطر دل‌پیرو از یوونتوس خوشم اومد. تیمی بود که همیشه قهرمان و همیشه در اوج بود. اون دموی شروع بازی فیفا ۲۰۰۴ که دل‌پیرو حضور داشت هم عالی بود. لینک مشاهده در یوتیوب
توی همون سال‌ها زیدان هم بازیکن یوونتوس بود و دوبار (۹۸ و ۲۰۰۰) بهترین بازیکن جهان شد. که خب زیدان خیلی بین ما بچه‌ها محبوب بود و همه میشناختنش.
بوفون هم سال ۲۰۰۱ به یوونتوس اومد، یه جوون ۲۲، ۲۳ ساله خوشتیپ که سال ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ بهترین دروازه‌بان جهان شد.
همه این‌ها و حتی مربیگری لیپی، حضور ندود که تو سال ۲۰۰۳ بهترین بازیکن جهان شد، بازیکن‌های دیگه‌ای مثل داویدز که با اون عینکش معروف بود، ترزگه، زامبروتا، کاناوارو و... دلایل کافی‌ای بود برای اینکه عاشق یوونتوس باشی.
یوونتوس سال ۲۰۰۳ تقریبا توی اوج خودش بود و نیمه‌نهایی چمپیونزلیگ با رئال بازی داشت، داداش من رئالیه، و خیلی باهم کل‌کل میکردیم تو اون سال. هیچوقت شاید اون بازی رو یادم نره، با اینکه سن کمی داشتم ولی کاملا اون بازی رو یادمه، بازی رفت توی ورزشگاه رئال یووه ۲-۱ باخت و خیلی ناراحت بودم. اما تو بازی برگشت ۳-۱ با گل‌های ترزگه، ندود و دل‌پیرو برنده شد و به فینال رفت. رئال اون سال شاید خفن‌ترین تیم دنیا بود، بازیکنهایی مثل: کاسیاس، سالگادو، هیرو، کارلوس، کامبیاسو، مک من من، گوتی، فیگو، زیدان، رائول، بکهام و... رو داشتن. آخرای بازی برگشت بود که ندود اخراج شد و فینال رو از دست داد، بهترین بازیکن جهان تو پست خودش توی اون سال‌ها بود و شاید بشه گفت یه دلیل نبردن فینال، نبودن ندود بود.
فینال اون سال کاملا ایتالیایی برگزار شد و یووه و میلان بهم خوردن، میلان اون سال‌ها توی لیگ زیاد خوب نبود و نتیجه‌های ضعیفی میگرفت، ولی برعکس توی چمپیونزلیگ خیلی تیم خوبی بودن و خوب بالا اومدن. اما خب همه آمارها به نفع یوونتوس بود و احتمال برد فینال خیلی زیاد بود. بازی تو ۹۰ دقیقه و حتی ۱۲۰ دقیقه گلی نداشت و به پنالتی کشید، تو پنالتی هم میلان برد و قهرمان اون سال شدن.
پایان فصل ۲۰۰۵-۲۰۰۶ که یوونتوس قهرمان شد، با مربیگری لیپی و بازیکنانی مثل امرسون، تورام، زلاتان اومده بودن و یووه تو اوج بود و قهرمانی‌‌های متوالی میگرفت، شایعه‌هایی درباره تبانی مسولین یوونتوس با داوران شنیده می‌شد، ولی این موضوع مطرح نشد تا تمرکز بازیکنان توی جامجهانی حفظ بشه، و ایتالیا اون سال تونست قهرمان جام باشه، بهترین بازی که تو عمرم دیدم نیمه‌نهایی ایتالیا -آلمان بود که اون گل دل‌پیرو توی وقت اضافه همه‌چیز رو برای آلمان تموم کرد.
بعد از اتمام جام مساله کالچوپولی مطرح شد و دو قهرمانی آخر یووه ازش گرفته شد و به لیگ پایین‌تر یعنی سری B ایتالیا فرستاده شد و شروع لیگ با کسر ۳۰ امتیاز که بعدها با اعتراض به ۹ امتیاز کاهش پیدا کرد.
توی اون دوران بازیکن‌های یووه تصمیم به جدایی گرفتن، بازیکنهایی مثل: کاناوارو، زامبروتا، زلاتان، تورام، امرسون و...، اما اوج داستان و نقطه‌ای که عشق واقعی به یووه مشخص شد موندن بازیکن‌های تاپ یووه مثل: بوفون، دل‌پیرو، ندود، ترزگه، کامورانزی که تو اوج خودشون بودن و پیشنهادهای خیلی خوبی از باشگاه‌های دیگه داشتن، یووه رو ترک نکردن و با اون به سری B رفتن.
جمله‌ی معروف دل‌پیرو که ازش پرسیده بودن چرا از یووه جدا نشدی و جواب داده بود یک جنتلمن هیچوقت بانوی خودش رو ترک نمیکنه. (لقب تیم یوونتوس بانوی پیر هست.) اون سال دیدیه دشان (مربی فعلی تیم ملی فرانسه که قهرمان جامجهانی ۲۰۱۸ شدن) بازیکن سابق یووه مربیگری رو قبول کرد و با ۸۵ امتیاز (با کسر ۹ امتیاز) قهرمان سری B شدن. لحظه‌ای که هیچوقت یادم نمیره و خوشحال از اینکه دوباره به سری A برگشتیم.
یووه سال ۲۰۱۱ به شروع کرد تا به اوج برگرده با اومدن کونته به عنوان مربی و گرفتن بازیکن‌های جدیدی مثل: پیرلو، ویدال، لیختشتاینر، توز، پوگبا، بارزالی، یورنته و... یووه بعد از چند سال متوسط بودن دوباره به جمع تیم‌های بزرگ ایتالیا و اروپا برگشت. یووه در این دوران به سه قهرمانی متوالی تو سری A (حتی با یک قهرمانی بدون شکست تو فصل ۲۰۱۱–۱۲ و گرفتن ۱۰۲ امتیاز در تو فصل ۲۰۱۳–۱۴) و دوبار قهرمان سوپر جام ایتالیا شد. توی اون سال‌ها تو چمپیونزلیگ نتونست جایگاه خاصی داشته باشه، چون بعد از چندسال یه تیم نسبتا خوب شده بودن و تجربه‌ای نداشتن. هرچند تو فصل ۲۰۰۸-۲۰۰۹ رئال رو در مجموع ۴-۱ بردن و دل‌پیرو تو بازی برگشت تو ورزشگاه رئال ۲ گل خیلی قشنگ زد که حتی باعث شد تماشاگرهای رئال اونو تشویق کنن. اون بازی هم جزو بهترین بازی‌هایی بود که دیدم.
از سال ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۸ یووه ۷بار متوالی قهرمان سری A شد، ۴بار متوالی قهرمان جام حذفی ایتالیا، و دوبار به فینال چمیپونزلیگ رفت که متاسفانه نتونست قهرمان بشه.
