کم شنوایی چیست؟

کم شنوایی به وضعیتی گفته می‌شود که شخص قادر به شنیدن صداهای معمولی در محدوده فرکانس‌های مختلف نباشد. این وضعیت ممکن است از دوران کودکی شخص به وجود آمده باشد یا به دلیل علل مختلفی مانند پیری، آسیب به گوش، عفونت، استفاده از داروهای مشخص و موارد دیگر، بوجود آمده باشد.

کم شنوایی اگر به میزان متوسط باشد می‌تواند به طور متوسط ​​شدت صداها را کاهش دهد یا در صورتی که شدید باشد برخی از صداها را به طور کامل مسدود کند. کم شنوایی می‌تواند باعث مشکلاتی در ارتباط با دیگران و انجام فعالیت‌های روزمره شود. استفاده از سمعک یا دستگاه کمک شنوایی ممکن است به افراد کمک کند تا صداهای محیط را بهتر بشنوند و زندگی روزمره خود را بهتر اداره کنند.

کیفیت زندگی افراد با وجود کم شنوایی های حتی به میزان ملایم تا متوسط نیز تحت تاثیر قرار می گیرد.

انواع کم شنوایی کدامند؟

کم شنوایی ها از نظر اینکه بر اثر آسیب در کدام قسمت گوش ایجاد شده باشند به کم شنوایی های انتقالی و حسی و عصبی تولید می شوند.

گوش دارای 3 بخش است

گوش خارجی: گوش خارجی شامل لاله گوش و مجرای خارجی گوش یا کانال گوش است

گوش میانی: که از یک سمت به کانال گوش خارجی و از سمت دیگر به گوش داخلی متصل است . پرده صماخ و استخوانچه های گوش در این بخش قرار دارند.

گوش داخلی : این بخش حلزون گوش ، اعصاب شنوایی و سیستم تعادلی را در خود جای داده است. آسیب به این قسمت می تواند علت سرگیجه باشد.

بسته به اینکه کدام بخش از گوش آسیب ببیند دو نوع کم شنوایی ممکن است رخ دهد

کم شنوایی انتقالی

کم شنوایی انتقالی به وضعیتی گفته می‌شود که در آن امواج صوتی به خوبی از گوش بیرونی وارد می‌شوند، اما به دلیل مشکلی در ساختارهای گوش میانی و داخلی به خوبی از آنجا عبور نمی‌کنند. بنابراین، فرد مبتلا به کم شنوایی انتقالی ممکن است بتواند صداها را به خوبی دریافت کند، اما به دلیل کاهش قدرت و شفافیت صدا، نمی‌تواند آن‌ها را به خوبی تفکیک کند.

معمولاً علل کم شنوایی انتقالی شامل عواملی مانند عفونت‌های گوش، انسداد لوله گوش، آسیب به پرده تمپان، بیماری‌های ارثی و غیره هستند. برای تشخیص کم شنوایی انتقالی، باید به یک شنوایی شناس مراجعه کرد و از طریق انجام آزمایشات و ارزیابی‌های مختلف، علت آن را تشخیص داد.

درمان کم شنوایی انتقالی بستگی به علت و شدت آن دارد. در بعضی موارد، مشکل می‌تواند با درمان عامل اولیه آن، مانند استفاده از آنتی‌بیوتیک برای درمان عفونت، حل شود. در موارد دیگر، استفاده از سمعک ممکن است به شما کمک کند تا صداها را بهتر بشنوید.

به علاوه، ممکن است پزشک شما توصیه کند که از بعضی روش‌های درمانی دیگر نیز استفاده کنید، از جمله:

مشاوره با یک متخصص سمعک و پروتز گوش

تمرینات شنوایی مختلف

کم شنوایی حسی عصبی

کم شنوایی حسی عصبی به مشکلی اطلاق می‌شود که در آن سلول‌های شنوایی داخل گوش داخلی آسیب دیده‌اند. این مشکل معمولاً ناشی از خرابی در اجزایی از گوش داخلی است که مسئول انتقال صدا به مغز هستند. این خرابی ممکن است به دلیل علت‌های مختلفی از جمله عفونت، صدمه، آسیب، وراثت، استفاده از داروهای خاص، یا پیری که در اصطلاح پیرگوشی نامیده می شود رخ دهد.

علایم کم شنوایی حسی عصبی شامل این موارد می‌شود:

مشکل در شنیدن صداهای ضعیف

دشواری در شنیدن صداهای با فرکانس بالا

احساس کاهش شنوایی در هر دو گوش

مشکل در درک صحبت کردن افراد در محیط‌های پر صدا

برای تشخیص کم شنوایی حسی عصبی، نیاز به مراجعه به متخصص شنوایی شناسی دارید. او ممکن است با استفاده از شنوایی سنجی، ایجاد تصاویر تشخیصی، و یا آزمایش‌های دیگر، بتواند برای شما تشخیص دقیقی بگذارد. درمان کم شنوایی حسی عصبی ممکن است شامل استفاده از سمعک ،پروتزهای شنوایی، داروها و یا در بعضی موارد جراحی باشد.

تست های شنوایی سنجی مختلفی وجود دارند که هرکدام کاربرد و ویژگی های خاص خودشون رو دارند! اگر علاقمند هستید تا درباره یکی از پرکاربردترین اونها بدونین پیشنهاد میکنم که به مقاله تست شنوایی سنجی OAE مراجعه نمایید.

سمعک چیست؟

سمعک یک دستگاه الکترونیکی است که برای کمک به شنوایی افراد با مشکلات شنوایی از نوع حسی عصبی استفاده می‌شود. سمعک‌ها به کاربران کمک می‌کنند تا صداهای محیطی را به طور مناسبی شنیده و درک کنند. این دستگاه ها از طریق یک باتری قابل شارژ یا تعویض انرژی الکتریکی دریافت کرده و با استفاده از تکنولوژی‌های مختلفی مانند میکروفن، بلندگو و پردازشگر صوتی، صدا را تقویت و تمیز می‌کنند. سمعک‌ها می‌توانند به صورت داخل گوش یا خارج گوش باشند و با توجه به نیاز و شرایط کاربر، قابلیت تنظیم شدن دارند.

ظاهر سمعک

سمعک‌ها از نظر ظاهر به 2 دسته تقسیم می‌شوند:

سمعک‌های داخل گوش (In-The-Ear Hearing Aids): این نوع سمعک در داخل گوش قرار می‌گیرد و قابلیت تنظیم بهتری نسبت به سمعک‌های خارج از گوش دارند.

سمعک‌های خارج گوش (Behind-The-Ear Hearing Aids): این نوع سمعک در پشت گوش قرار می‌گیرد و با یک لوله صوتی به داخل گوش متصل می‌شود.

سمعک‌ها بر اساس معیارظاهری دیگر خود به دو دسته تقسیم می‌شوند:

سمعک‌های قابل مشاهده: این نوع سمعک‌ها بر روی پشت گوش قرار می‌گیرند و برای مشاهده آنها نیاز به نگه داشتن موهای سر ندارید. این نوع سمعک‌ها شامل دو دسته می‌شوند:

سمعک‌های معمولی (BTE): این سمعک‌ها دارای قسمتی هستند که برای پوشش پشت گوش به کار می‌روند. یک لوله پلاستیکی کوچک به گوش استفاده می‌شود تا صدا را به گوش رسانده و این لوله از طریق یک بخش بزرگتر از سمعک به قسمت پشت گوش متصل می‌شود.

سمعک‌های داخل گوش (ITE): این سمعک‌ها به صورت مستقیم درون گوش قرار می‌گیرند و به طور مشخصی با گوش هماهنگ می‌شوند. برای این نوع سمعک‌ها، یک پوسته قابل‌تغییر برای شخص ساخته می‌شود تا اندازه آن به گوش هماهنگ شود.

سمعک‌های غیر قابل مشاهده: این نوع سمعک‌ها درون گوش قرار می‌گیرند و برای دیدن آنها نیاز به کنار کشیدن گوش دارید. این نوع سمعک‌ها شامل سه نوع زیر هستند:

سمعک‌های تقریباً غیر قابل مشاهده (IIC): این سمعک‌ها بسیار کوچک و به صورت سفارشی برای هر فرد ساخته می‌شوند تا به خوبی با گوش هماهنگ شوند. آنها به طور مستقیم درون گوش قرار می‌گیرند .

سمعک CIC: این سمعک ها از سمعک های IIC کمی بزرگتر هستند ولی باز هم دید کمی دارند

سمعک Ric : این نوع از سمعک ها جزو خانواده پشت گوشی ها محسوب می شوند ولی بسیار ریز هستند و خود سمعک در پشت گوش قرار می گیرد و با یک سیم باریک وارد کانال گوش می شود.

منبع: کم شنوایی چیست؟