امروز میخواستم مسابقه فینال کشتی آزاد #عمودزاد_خلیلی با حریف ژاپنی را در قالب بازی های #المپیک_2024 پاریس تماشا کنم. اول از شبکه سه و شبکه ورزش همه تبلیغ‌های الویه و نوشیدنی های انرژی زا و غیر مجاز و غیر ورزشی را بعنوان اسپانسر دیدم. بعد انواع شهرها و مهدهای لوازم خانگی را دیدم و از موجودی همه هایپر کالاها مطلع شدم. دست آخر یک مونتاژ کننده دریل و لوازم برقی که مواد اولیه اش را مستقیم از چین وارد میکند و اینجا سر هم بندی میکند، برای ملی پوشمان آرزوی موفقیت کرد. و درست وقتی سوت شروع بازی زده شد. برقمان قطع شد و تلویزیون خاموش شد.
با خودم گفتم یک ایرانی هیچوقت ناامید نمیشود. رفتم سراغ موبایل و سایت های پخش زنده را باز کردم سایت باز نمیشد و به سختی بالا می آمد. خواستم نتیجه زده را از سایت های ورزش دنبال کنم که دیدیم به روز رسانی هم نمیشوند.
بیخیالش شدم. رفتم نشستم توی تاریکی و سعی کردم جوری نفس بکشم که کمتر گرمم شود.بعدا فهمیدم کشتی‌گیر ایران بازی را باخته بود. فقط اون نباخته بود بنظرم همه مردم ایران بازی را باخته اند.
خواستم این چند سطر را همینجا ثبت کنم. تا یادم نرود چه ظلم هایی که بر مردم ایران رفته است. چه غرور ها که شکسته و چه فروپاشی هایی رخ داده و رخ خواهد داد. هویت ملی مان را به خاموشی کشانده اند.
