انگار نمیشه معادل فارسی مستقیمی برای «Gameplay» پیدا کرد، ولی شاید در مسیر کشف تعبیر معادلش به ماجراهای جالبی برخورد کنیم. ماجراهایی به قدمت کتیبه گیل گمش و به درازای هزار و یک شب. ماجراهایی که داستان ها رو زین گذاری می کنند تا راحت تر و سریعتر به سمت پایانشون سوارکاری کنیم.
به طور تحت الفظی میشه گفت «Gameplay» یعنی «بازی بازی» ولی انگار اونقدر ها گویا نیست.
بیاید با یک تمثیل اولیه شروع کنیم.. حالتی که یک عقاب، یک ماهی رو از رودخونه شکار میکنه انگار یک گیم پلی از بازی «شکار» همیشگی روی کره زمینه. یا صحنه تعقیب و گریز یک غزال توسط یه یوز، یا حتی مکیدن شیره انگور توسط یک مرغ مگس خوار وقتی با بال زدن خودش رو معلق نگه داشته. همه این موقعیت ها به نوعی گیم پلی های تکاملی هستند که به شکل طبیعی ساخته شدند.
تقریبا بدون اقرار میشه قبول کرد هر چیزی درون تکامل تعریف میشه، یا به طور دقیق تر، هر چیزی که هست، نتیجه یک سیر تکامل تاریخیه و بنابراین هیچ چیز غیر تکاملی وجود نداره؛ قبول! ولی میشه درموردش شک کرد. چرا؟ چون لحظه ای که یک شکارچی مستندساز کذایی داره از رقصیدن اون مرغ مگس خوار فیلم میگیره، میتونه دوربینش رو فیکس کنه و بره اون مرغ رو بگیره و کباب کباب کنه و استوری بذاره و به همه دنیا نشون بده که طبیعت مسیر خودش رو نتونسته ادامه بده. یعنی مسیر بازی سرنوشت تغییر کرده و به دست موجوداتی افتاده که فهمیدند نتیجه تکامل هستند، ولی .. نمیخوان بازیچه اون باشند.
انگار واقعا هزاران سال پیش چیزی غیر تکاملی به وجود اومده که ما تونستیم ادامه جهش های جسمی و روانی خودمون به دست بگیریم و سرعتش رو کنترل کنیم. تونستیم آتشکده درست کنیم تا جون خودمون رو از حیوانات جدا و از زندگی مون محافظت کنیم و با نگه داشتن این مشعل، به اختراع الکتیریسیته برسیم.
با این تفاسیر میشه مرز انتزاعی این تکامل طبیعی و غیر طبیعی رو معادل درون و بیرون یک آتشکده خیالی در نظر گرفت و همه انسان های متمدن رو داخلش فرض کرد. نه اینکه همه رام شده باشند، ولی قول دادند وحشی نباشند. همین و بس!
تمدن و تکامل رو میشه شهرنشینی و فرگشت هم صدا بزنیم تا بتونیم دقیق تر مرزهای زبان های عربی و فارسی و انگلیسی رو شناسایی کنیم.
بیاید دو تا لیست درست کنیم:
