این یادداشت در ماهنامه پیوست 25 مرداد 1404 منتشر شده است. اکنون خلاصه آن را برای دسترسی آسانتر در اینجا بازنشر میکنم:
بازار بدهی در بسیاری از کشورها بهعنوان یکی از ارکان اصلی تأمین مالی شرکتها عمل میکند. ابزارهایی همچون اوراق مشارکت، مرابحه و اجاره کمک کردهاند تا کسبوکارها بدون فشار بر نظام بانکی منابع مالی موردنیاز خود را جذب کنند. با این حال در ایران، با وجود طراحی و معرفی چنین ابزارهایی، استفاده از آنها همچنان محدود است و بیشتر به شرکتهای بزرگ دولتی یا شبهدولتی اختصاص یافته است.
یکی از مهمترین چالشها، نبود زیرساختهای کافی برای رتبهبندی اعتباری و همچنین ضعف آگاهی بنگاههای کوچک و متوسط از ظرفیتهای بازار سرمایه است. این در حالی است که SMEها میتوانند با اتکا به ابزارهای بدهی، نیازهای مالی خود را با هزینه کمتر و شفافیت بیشتر تأمین کنند.
تجربه کشورهایی مانند مالزی و ترکیه نشان میدهد که با سیاستگذاری درست و تقویت نهادهای مالی، میتوان سهم قابل توجهی از تأمین مالی شرکتها را به بازار بدهی منتقل کرد. در ایران نیز این مسیر مغفول مانده و لازم است هم سیاستگذاران و هم مشاوران مالی، به توسعه این بازار توجه ویژه داشته باشند.
✍️ حمیدرضا فرهادی، دکترای مدیریت مالی، مشاور مالی استراتژیک
