دیروز که تو شبکه های اجتماعی دیدم روز جهانی دختره یاد یک خاطره افتادم. پارسال همین موقع ها بود که یه پدری با دخترش وارد فروشگاهم شد، دختر با علاقه زیاد به جوراب های طرح دارمون نگاه میکرد و خیلی سریع طرح مورد علاقه اش رو انتخاب کرد یه جوراب رنگی رنگی زیر زانو، با یه ترسی جورابو از رگالش برداشتو آروم تو دستش گرفت دقیقا همون لحظه پدرش با یه لحن خیلی بدی گفت: تو که میدونی این سایزت نمیشه پاهات خیلی چاقه. اون لحظه تو مغزم فلش بک خورد به همه وقتایی که تو گذشته بخاطر اضافه وزن تحقیر شده بودم.
خیلی سریع وارد عمل شدم و گفتم: من تضمین میکنم که سایزشون میشه، پدره که کلا حالت تهاجمی داشت گفت: پس باید همینجا بپوشه اگر سایزش شد من پول میدم. من کاملا مطمئن بودم از جوراب تولید خودم با خیال جمع جورابو باز کردم تا دختر نوجون و غمگین بپوشه. پدرش کاملا مطمئن بود که سایز نمیشه و فکر میکرد که الان دوتا تیکه هم به من میندازه. ولی اون لحظه که جوراب خیلی راحت تو پای دختر رفت چهره مرد هم رفت تو هم ولی دختر چشاش برق میزد همون برام میلیون ها ارزش داشت. پدر با چهره ای گرفته کارت کشید و بی هیچ حرفی رفت و دختر برگشت و با لبخند باهام خداحافظی کرد.
آدمهایی که اضافه وزن دارن بیشتر از همه از نزدیکان خودشون آسیب میبینن و باور کنین حتی وقتی دیگه با معیار های جامعه چاق محسوب نشن هم درگیری های درونی و کمبود عزت نفس اذیتشون میکنه و باید سالها تلاش کنن تا آسیب هاشون رو شفا بدن.
