حتما شنیدید که میگن هدف داشته باش و بجنگ و به گذشته نگاه نکن و خیره به آینده تا جان در بدن داری تلاش کن!قشنگ هم میگن.تاکیدهای زیبا،ترکیب بندی های زیباتر،همراه با بار انگیزشی بالا؛منتها پس من چرا تا میام زُل بزنم به آینده یهو انگار سکته میکنم؟چرا موقع هایی که همه ی حواسمو گذاشتم رو هدفام یهو کائنات باهام مسخره بازیش میگیره و میشم جسمی بیمار و ناتوان از حرکت؟ این جمله هایی که میگن، برای اون وسطا که نگاهت به آینده ست و خسته شدی چرا چهارتا جایگزین نگفتن؟الان خود بنده رو شما به عنوان مثال بنگر آقای رئیس!سه ماه زحمت و تلاش و ممارست و‌فلان و بیسار!حالا هی نا ندارم برای ادامه!هی خستمه؛هی سبک میشمارمش هی اصلا نمیبینمش! هی ویدیو انگیزشی برای ادامه،هییچ.هی سرزنش خود،هیییچ تر.چیکار میکنی آقای رئیس؟اگر ما دکمه ای چیزی پیشت داریم و گذاشتی رو توقف لحظه ای،بی زحمت یه ندا بده انقدر ما اینور الکی حرص نخوریم پیری زودرس بگیریم در حسرت هدفامون پودر شیم و علاف و داغون بیایم وَرِدلت؛برای رزومه خودت بَدِه،ما که تلاشمونو دیدی داشتیم میکردیم،این وسطاش موندیم که دمت گرم،هایپی رانی ای دلستری چیزی برسون که ادامه ش بدیم هر دو طرف خوشحالشیم آخه قربون تو من برم.
