اعتماد...

توی مسافرت سه چهارساعته، کنار هم نشسته بودیم. می گفت: کار اصلیم، پول گرفتن از اینو اونه؛ شما باسوادا، بهش می گین تکدّی گری. می گفت: بعضی وقتا، چیزمیز هم بلند می کنم؛ رسماً، دزدِ دزد نیستما؛ بد تو دلت راه ندی یه وقت. ازش خواستم کمی از سوابقشو بهم بگه. گفت: سوابق، واسه چی؟ می خوای استخدامم کنی؟ گفت: باشه می گم؛ یه بار، توی یکی از شهرستان ها، یه مرده ای رو می بردن؛ یه فرش نفیسی هم روی تابوتش انداخته بودن؛ رفتم قاطی اونا شدم و در فرصت مناسبی، فرشه رو برداشتم؛ لوله کردم و با اعتماد به نفس تمام، راه افتادم؛ یه پنجاه قدمی که رفته بودم، یه نفر به پشتم زد و گفت: داداش شما زحمت نکشید؛ ما خودمون می بریم و فرشه رو ازم گرفت؛ ای بخشکی شانس. یه بار هم یه مرغ سفید چاق و چلّه ای رو از یکی از محله های قدیمی، شکار کردم! و با خودم بردم خونه؛ مرغه رو پرتش کردم داخل تنور مطبخ و درشو گذاشتم و رفتم خستگی درکنم؛ یه ساعتی نگذشته بود که با صدای بم کوبه در خونه، از خواب بلند شدم؛ یه مأمور بود؛ می گفت: یه نفر دیده که شما یه مرغ سفیدی رو دزدیدین و آوردین خونه. می گفت: خونه اتو باید بگردم. چاره نداشتم؛ گفتم: خب، بیا بگرد؛ من، هیچ مشکلی ندارم؛ من، یه مرغی دارم توی خونه؛ ببین اگه فکر می کنی اونه، من حرفی ندارم؛ می تونی ببری. گفت: هم اونو می بریم هم شمارو. در تنورو برداشتم؛ مأموره، وقتی مرغه رو دید، گفت: این که سیاهه؛ نه این نیست. گفت: مثل اینکه اشتباهی رخ داده و برگشت راهشو گرفت و رفت. می دونی خب خانم مرغه از اول که سیاه نبود؛ بیچاره، اونقده توی تنور تقلّا کرده بود، پراش حسابی سیاه شده بودن. گفتم: دمت گرم؛ پاکش هم نکردم؛ گفتم: تو همون بهتر که سیاه باشی و سیاه بمونی. یه بار هم یه فرشی رو شسته بودن و روی دیوار پهن کرده بودن؛ گفتم: لابد لازم ندارن دیگه! برداشتم و با خودم بردم بفروشمش. آخرش هم گندش دراومد؛ چون یه کودک تخسی که توی کوچه داشت با دیوار! توپ بازی می کرد، دیده بود و گزارش داده بود؛ طرف هم شکایت کرده بود؛ وقتی پیش قاضی، گفت این یارو فرش نفیس منو که بافت هریس هستش دزدیده، دیگه نتونستم دروغ گنده اشو تحمل کنم؛ گفتم: خفه شو؛ مرتیکه؛ اون کجاش *فرش هریسه؟! چرا دروغ می گی؟ فرشه رو هم که خودت شستی؛ پاک خرابش کردی؛ رنگاش رفتن تو هم. چرا ندادی بیرون شستشو بدن خسیس؟ بهش گفتم: هرکاری، یه تخصص داره عمو. بهش یادآوری کردم که من ازت شکایت می کنم! چون فرشت، آبش کشیده نشده بود؛ واسه همین هم سنگین بود و پدر کمرمو درآورد و اینجوری شد که برای قاضی، خیلی راحت ثابت شد که فرشه رو من برداشته ام و من هم مجبور شدم برش گردونم. وسط صحبتاش، یه دستی بردم توی جیبم؛ دیدم پولام نیست! دستمو بردم به طرف گوشیم؛ دیدم گوشی همراهم نیست. گفتم: ببخشید؛ بلانسبت شما؛ حاشا از محضر شما؛ قصد جسارت ندارما... حرفامو، قطع کرد؛ گفت: راحت باشین. آره؛ جیباتو من زده ام؛ اگه همون اولش، یه پنج هزاری تانخورده بهم می دادی، الآنه جیبات همگی بیمه بودن تا مقصد و من هم کاری باهاشون نداشتم و بهت خیانت هم نمی کردم؛ بیا نخواستیم؛ بشمار درست باشه؛ بیا این هم گوشیت. هرچی باشه ما باهم همسفریم. ازش پرسیدم: اون دوچرخه که گذاشتیش توی جعبه، چند گرفتیش؟ گفت: چرا دروغ بگم؟ اونو، یکی از همکارام! داده؛ یه کارگاه آموزشی فشرده خصوصی تک نفره، با عنوان راهکارهای گدایی موفق گذاشته بودم براش؛ کلاس مفیدی بود؛ اون هم به خاطر آموزشی که دیروز بهش دادم، اون دوچرخه رو بهم داده. می گفت: دوچرخه که گفتی، یاد خاطره ای افتادم. گفتم: بگین لطفاً. گفت: چند سال پیش، یه دوچرخه ای رو از دم در محله ای بلند کردم؛ بردم خونه. آخر وقت، درو زدن؛ رفتم واکردم؛ یه آدم خوش هیکل قدبلندی با سبیلای چخماقی که تسبیح نقره کوب گرون قیمتی هم دستش بود، گفت: ببینم جوجه بچه های محله می گن دوچرخه پسرمو تو برداشتی؛ راست می گن؟ راستش دیدم اوضاع خرابه، بااینکه از توهین، مسخره و تحقیرش هم دلخور شده بودم، گفتم: آره؛ می دونی دوچرخه رو بدجایی گذاشته بودن؛ ترسیدم یه غریبه ای، یه رهگذری برداره ببره؛ واسه همین هم آوردم خونه تا جاش امن باشه؛ منتظر بودم وقتی صاحبش اومد، بهش بدم؛ من از صبح تا حالا منتظر شما بودم. می گفت: راستش، از تسبیحش خیلی خوشم اومده بود؛ به نظرم، تسبیحه از دوچرخه خیلی بیشتر می ارزید؛ وقتی داشت حرف می زد، تسبیحشو از دستش گرفتم و گفتم: تسبیح خوش دستیه. دقایقی دیگر باهم حرف زدیم؛ در فرصتی مناسب، گفتم: لطفاً دم در منتظر باشین؛ حالا که صاحب دوچرخه، به مبارکی پیدا شده، آلانه ایکی ثانیه دوچرخه آقازاده گلتونو می آرم ببریدش. درو، به روش بستم و یواشکی، طوری که صداش معلوم نشه، چفتشو انداختم و از در دیگه... آخه می دونی من خونه ام دوتا در داره. آره می گفتم؛ از در دیگه رفتم بیرون و برای کار، به یه مسافرتی رفتم. بعد یه ماه، یه اخطاریه دریافت کردم؛ طرف، دادخواست داده بود و شکایت کرده بود؛ در دادخواست، بعد از توضیحات اولیه، نوشته بود: من دوچرخه امو نمی خوام؛ اونو از دم در برداشته؛ لابد کسی نبوده؛ اون هم وسوسه شده؛ هرکسی ممکنه وسوسه بشه! من فقط تسبیحمو می خوام؛ اون سارق خطرناکیه؛ توی روز روشن و رو درروی خودم، درحالی که باهاش حرف می زدم و می دیدمش، هیپنوتیزمم کرده؛ تسبیحمو بلند کرده و منو دم در کاشته و رفته. اون مشخصات تسبیحشو هم نوشته بود در دادخواست. من هم دوچرخه رو نگه داشتم و تسبیحو برگردوندم. بهم گفت: چرا هی می ری اون طرفتر؟ گفت: آره بابا می دونم من مثل شما نیستم که هر روز بتونم دوش بگیرم؛ ادکلن 400 هزار تومنی بزنم و لباسای شیک بپوشم؛ تازه شغل من اینجوری ایجاب می کنه که ژولیده باشم و کمی هم بدبو. بهش گفتم: اگه شغلی داشته باشی، از این کارات دست می کشی؟ گفت: چرا که نه. گفت: بذار یه خاطره دیگه هم واست بگم؛ دیگه داریم می رسیم به مقصد. گفتم: بگو. گفت: تا یادم نرفته، بیا این کاغذو بگیر؛ شماره کارت عابربانکیمه؛ شما معلومه که وضعت خوبه؛ هر از گاهی، یه چهل، پنجاه تومنی، به کارتم بزن؛ قبلاً و پیشاپیش، از جناب عالی، کمال امتنان را دارم. من قبلاً که کارم در تهران بود، اونجا درآمدم خیلی خوب بود؛ تهران که می گن دریاست، واقعاً راست گفته اند. تهران که بودم، اسپند دودمی کردم؛ می رفتم بنگاه ماشین و اونایی که ماشین می خریدن، براشون اسپند دودمی کردم؛ اینجوری، پول خوبی گیرم می اومد. یه روز در جنوب تهران، به یه حمومی رفتم؛ نوبتم شد؛ رفتم تو؛ لباسامو در رختکن کندم؛ رفتم شیرای دوش آب رو باز کنم، دیدم یه انگشتر طلای گنده مردونه از اون انگشترهای طلای گنده لات ها، کنار دوش جامونده؛ خوشحال شدم؛ اونو می فروختم، یه سال تأمین بودم؛ یه سال می تونستم کار نکنم؛ استراحت بکنم؛ بشینم و بخورم. داشتم برای خودم برنامه یکساله می ریختم که درِ آلومینیومی حموم، خیلی محکم کوبیده شد؛ طوری که فکر کردم شیشه بالاییش شکست و ریخت؛ اومدم رختکن؛ پرسیدم: کیه؟ صدای نخراشیده ای اون ور در گفت: منم؛ باز کن؛ انگشترم یادم رفته مونده حموم. ای بخشکی شانس؛ اولش، می خواستم بگم من خبری ندارم و انگشتری وجود نداره در حموم. درو نیمه باز، وا کردم ببینم چه شکلیه طرف؟ کم زوره پرزوره؟ درو که وا کردم دیدم یه آدم درشت اندامی با سبیلایی که لبشو پوشونده، دم در وایستاده؛ چاره ای نداشتم؛ گفتم: وایستا الآن می آرم و اینجوری شد که انگشترو بهش برگردوندم. عجب حالگیری ای بود اون روز. بله می فرمودی؛ می خوای کاری بکنی واسم؟ من می دونم این کارا بده؛ ولی چیکار کنم به نظرت؟ مجبوریه دیگه؛ باید زندگی بکنیم یا نه؟ گفتم: چیزی بلدی؟ گفت: به جز از این دست کارا که نمونه هاشو گفتم واست، چیز دیگه ای بلد نیستم. گفتم: یه رفیق کارخونه داری دارم؛ اونجا می تونی کار بکنی؟ گفت: چه کاری مثلاً؟ گفتم: اونجا، قطعات ماشین و اینجور چیزا درست می کنن. گفت: می تونم نگهبان باشم یا سرایدار اونجا باشم؛ چطوره؟ هیچکس هم نمی تونه از کارخونه، چیزی بلند کنه؛ چون من دیگه همه جوریشو دیده ام و بلدم چه طور از کارخونه محافظت بکنم. بهش گفتم: توی اون کارخونه، ماشین آلات و قطعات گرون قیمتی ریخته اند؛ شاید قبول نکنن تو سرایدار یا نگهبان اونجا باشی. گفت: چرا توهین می کنی؟ بهم اعتماد کن داداش؛ من اگه درآمد ثابتی داشته باشم و یه امنیتی داشته باشم در شغلم، اصلاً دنبال کار خلاف نمی رم؛ اعتماد کنید؛ من از اعتماد شما، هرگز سوءاستفاده نمی کنم؛ دیگه خودم هم خسته شده ام از این کارها؛ من مرام دارم؛ من راضی نمی شم اعتبارتون زیر سؤال بره پیش دوستتون. احساس کردم راست می گه؛ از چهره اش فهمیدم کلکی در کارش نیست. شماره امو بهش دادم؛ ازش خواستم بعد از چند روز، تماس بگیره؛ شاید کارشو ردیف کردم. دستمو گرفت ببوسه، کشیدم. چند روز بعدش، معرفی کردم بره کارخونه؛ کارشو شروع بکنه. مدیرعامل بهم گفت: تضمین می کنین شما؟ گفتم: بله؛ اما در دلم، کمی نگرانی داشتم. دو هفته ای گذشت؛ با دلواپسی و با یه دلشوره ای، از دوستم، از مدیر کارخونه، سراغشو گرفتم؛ گفت: خیلی ازش راضیه؛ می گفت: یکی از افراد مورد وثوق! کارخونه ایشونه و شاید ارتقاء هم بدم کارشو. می گفت: اخیراً یه پولی دادیم بهش و گفتیم بره بانک و بریزه به حساب و ما هیچ مشکلی نداریم باهاش. دوستم ازم کلی تشکر کرد که چنین شخص محترم! و دست پاکی! رو برای چنین کاری، معرفیش کرده ام. راستش، من خودم هم تعجب کرده بودم. بعدها که دیدمش، بهش گفتم: می خوام این داستان مستند تورو بنویسم و همراه با عکس سلفی دونفره که انداخته بودیم در اون مسافرت، بدم در مطبوعات و سایر رسانه ها درج بشه و مردم بخونن تا یه عده بدونن و باورشون بشه که می شه اعتماد کرد. گفت: بنویس من حرفی ندارم؛ اما اسممو ننویسی یه وقت. گفتم: اختصاری می نویسم بابا؛ نگران نباش؛ حروف اول اسم کوچیک و اسم فامیلیتو می نویسم؛ کسی چه می دونه؟ دلخور شد؛ گفت: مگه من اختلاس کرده ام؟...

*فرش هریس، محصول شهر هریس(آذربایجان شرقی) است و به جهت طرح و مرغوبیت و بادوام بودن و... شهرت دارد. فرش هریس، هرچه از عمرش بگذرد، زیباتر و ارزشمندتر می‌شود.