بی مناسبت نیست در آستانه میلاد مبارک پیامبر اکرم، صلی الله علیه و آله و سلم، نگاهی مجدد بیندازیم به فیلمی با این عنوان، از آقای مجید مجیدی که این روزها، از سیما بازپخش می شود و مقایسه کنیم آن را با فیلم مصطفی عقاد که با فاصله 39 سال از همدیگر ساخته شده اند و آن چه قدر قوی و این چه قدر ضعیف که مخاطب نمی تواند ارتباط برقرار کند؛ گریم های ضعیف، نورپردازی های مکرر و بی مورد هم در انسان ها! و هم در ساختمان ها، رفتارهای تصنعی بازیگران، پرندگان غیرواقعی و کارتونی بودن ابابیل آنهم به آن تعداد انبوه که برای غیرواقعی بودنشان گرچه چاره ای نبوده اما کاملاً محسوس است، دیالوگ های غیرفاخر، تصاویر رویایی، عدم اشراف و مطالعه کامل کارگردان و سایر عوامل به تاریخ اسلام و خیلی نقدهای جدی دیگر و در نهایت با آنهمه هزینه و صرف انرژی برای فیلمی که قطعاً در ردیف آثار هنری فاخر و قوی نبوده و ماندگار نخواهد بود، کار حساب شده ای نبوده است. فیلم مجیدی، با همین موضوع و عنوان حتماً از فیلم 4 دهه قبلی مشابه که در مورد آن حضرت ساخته شده بوده، باید خیلی پخته تر و قوی تر می بود هم به لحاظ فرم و هم به لحاظ محتوا که برعکس، ما هیچ کدام از اینها را نمی بینیم و با وجود فیلم قبلی قوی از کارگردانی دیگر، ضرورتی برای تولید چنین فیلمی، ایجاب نمی کرد. این اثر، برخلاف عنوان آن و افسوس که تولید فاخری محسوب نمی شود. وقتی این فیلم را دیدم، آن را مانند نوحه نوحه خوان های بدون مطالعه ای یافتم که به هر ترفندی، دست می زنند و سعی می کنند تا احساسات مخاطب را تحریک کنند و او را بیشتر! و بهتر! بگریانند.
