ما کوچکترین عضو یک جامعه ایم به نظرم خود ما جامعه ایم ، ما به عنوان یک انسان دارای اخلاق خوب و بد هستیم . به نظرم فردی در جامعه نیست که شامل تمام نقطه های خوب کمال انسانی باشد . مسلماً همه ی انسان ها دارای نقاط مثبت و منفی هستند . ممکنه کسی باشد نقاط مثبتش نسبت به منفی بیشتر باشد و ممکنه فردی هم باشد که نقاط منفی اش بیشتر از مثبت باشد .
ما انسان ها محدودیم ، حجم و ظرفیت ما در یادگیری هم محدود است . قبول ندارید ؟ انسانی امروزی را معرفی کنید که تمام علوم را با تسلط کامل بلد باشد ؟ حالا یا این ظرفیت کم به دلیل کوتاه بودن طول زمان زندگی است و یا محدودیت در توانایی ماست .
حالا چه می شود که من اگر بدانم فلان نقطه منفی را دارم خودم را اصلاح نکنم ؟ هیچ اتفاق نمی افتد فقط سرعت پیشرفت کند خواهد شد . چون بلاخره من خواهم مرد و نفر بعدی خواهد آمد و به اصلاح تن خواهد داد . و این سلسله تکامل تا امروز هم اتفاق افتاده است .
این سلسله تکامل روی جامعه هم تاثیر گذار است و هیچ جامعه ای کامل نیست ، و به همین دلیل جامعه خود اصلاح گر بهترین جامعه برای زندگی ما خواهد بود . جامعه ای که رنگ و بوی تفکر باشد . جامعه ای که هدفش قبول اشتباهات و اصلاح آنها باشد .
من فکر می کنم برای درست کردن جامعه ای خود اصلاح گر باید اول از کوچیک ترین عضو آن شروع کنیم و اگر این موضوع قبول داشته باشیم دلیل خوبی خواهد بود برای اینکه بپذیرم انسان کمال جویی که به همه چیز علم ندارد ( علمی که هر روزش با دیروز فرق می کند ) چه اسرار است بر اینکه با تعصب بگوید گفته من درست است و راهی که من میروم درست است .
فکر میکنم خیلی سال پیش هم خیام از این موضوع رنج میبرده و به همین دلیل شعر زیر گفته :
قومی متفکرند اندر ره دین قومی به گمان فتاده در راه یقین
میترسم از آن که بانگ آید روزی کای بیخبران راه نه آنست و نه این
حالا تنها سئوال من اینه مایی که نمیدانیم در این دنیا دقیقا چه خبر است و در آینده چه اتفاق روی خواهد داد ، و دانش ما در حال توسعه است چرا تعصب داریم در مورد ندانسته هایمان ؟
یک روزی از فردی سئوال پرسیدم به جای آنکه بگوید من بلد نیستم دروغ به من گفت و بعد ها که من با اینترنت آشنا شدم متوجه شدم این حرف دروغ بود و جالب است امروزه خیلی از ما گوگل کردن برایمان شده محل برای اثبات دروغ حرف ها دیگران .
روزی هر کسی جمع اعداد بلد بود بزرگ محل بود و روزی دیگر کسی که تا کلاس پنجم تحصیل کرده بود و روزی دیگری کسی که لیسانس داشت و حالا هم دکتری و پسی دکترا و ... و حالا فکر کنم عده ای متوجه شده اند که تحصیل آکادمیک هم اغنا کننده نیاز های انسان نیست به دلایل متفاوت .
روزی مبادله کالا با کالا بود بعد دوران ضرب سکه نقره و طلا و بعد پول های کاغذی و حالا هم دنیای الکترونیک و رمز ارز ها .
حالا فقط یک سئوال دارم تعصبات ما برای چیست ؟ آیا پای منفعت ما در میان است ؟ آیا ما زندگی می کنیم که تعصبات علمی مان را بیان کنیم ؟
من فکر می کنم این تعصبات بی دلیل با مطالعه از بین خواهد رفت ، و هر چقدر ما بتوانیم یک جامعه را به مطالعه تشویق کنیم این مشکلات حل خواهد شد و جامعه به سمت خود اصلاح گری و پیشرفت خواهد رفت و تنها آرزوی من اینه که سرعت این خود اصلاح گری جامعه زیاد شود .
وگر نه در نبود ما هم ممکن است جامعه به توسعه خود ادامه دهد .
دل نوشته ای از خودم در این روزهای کرونایی .
