اسفند، بلاتکلیف ترین عضو سال است، حتا بیشتر از ما که این روزها نمی دانیم کجای کدامین صف باید بایستیم تا زودتر و بهتری چیزی به ما برسد. آنقدر بلاتکلیف است که نمی داند طلوع هر روزه صبح، چه چیزی را برایش می آورد. اسفند هنوز نرسیده، استرس را توی شهر حس می کند، آن هم با دیدن شیشه ویترین همه مغازه ها که با نوشته: سررسید، تقویم، سالنامه و روزشمار سال نو رسید، پر شده است و توی ذوق می زند. معلوم است با این حجم از بی محلی نسبت به خودش و استقبال از سال نرسیده، استرس تا عمق جانش ریشه می دواند و گرفتارش می کند. اسفند بلاتکلیف است چرا که نمی داند ابر و باد و مه و خورشید و فلک، چه خابی برایش دیده اند. روزگار، هر اتفاق خوب و بدی که داشته و جایش نشده توی این 11 ماه، یک جا می ریزد توی دل اسفند. بیشترین مراسم عقد، عروسی و تولد، بیشترین مراسم ترحیم و ختم، یک شهر زیر هجوم گرد و غبار پیدا نیست، جای دیگری از برف یخ زده است. تو هل هله عروسی داری، همسایه ات شیون مرگ سر می دهد، مگر دل یک نفر چقدر تاب و تحمل دارد؟ به این مصیبت، پیشاپیش تبریک گفتن های سال نو و پیام های تکراری را هم اضافه کنید. جای اسفند بودم، بی خیال آمدنم می شدم، بار و بنه ام را جمع می کردم و برای همیشه می رفتم ...
