فضای کلاسیک خودش و ماشین کاروانی کهنه اش را (که برای او خانه محسوب میشد)گیتارش کامل میکرد.گیتارش یکی از چیزهایی بود که همیشه به همراه داشت.لباس های خودش بعلاوه گیتارش،کاملا گویای سبک زندگیش بود.سبک کتاب های کهنه،سبک لیوان قهوه،سبک کت بلند خاکی رنگ و کتابخانه هایی که بوی نم میدهند.این خودش بود.همان کسی که هنوز توی ماشین کاروانی اش گرامافون داشت.عادت داشت هربار که به شهری میرود،کنار ایستگاه قطار پارک کند.هربار دو دقیقه قبل از رسیدن قطار آماده میشد.یک پایش را روی آنیکی پایش می انداخت،عینکش را با انگشت بالا میداد،دست هایش روی سیم های گیتار حرکت میکرد و پس از چند ثانیه،شعر هم به آهنگ افزوده میشد.پول زیادی در نمی آورد.گاهی هم اصلا پولی در نمی آورد،با این حال هر بار لبخند میزد.بعد از اتمام آهنگ،حدودا دو دقیقه آنجا مینشست.این دفعه دفتر جلد چرمش را در می آورد و با خودکاری که دو سوم جوهرش تمام شده بود تویش مینوشت.گاهی با شعر های آهنگ های بعدی اش چند ورق را سیاه میکرد و گاهی یک صفحه خط خطی میکرد.نصف موهای فرفری اش همیشه توی صورتش بودند.بعد از اینکه مکان را ترک میکرد،گاهی میشد ورق های چرک نویس شعرهایش را روی نمیکت دید.انگار آنها را از خودش به یادگاری گذاشته بود تا بقیه بداند او روزی آنجا بوده.به هر ایستگاهی که در جهان وجود داشت حداقل یکبار سر زده بود.
چند وقت پیش،شنیدم که برای قتل رئیس جمهور نقشه کشیده بودند و در حالی که رئیس جمهور داشت از یک شهر به شهر دیگری میرفت،ایستگاه را برای یک انفجار وحشتناک بمب گذاری کردند.رئیس جمهور زنده ماند،اما هزاران آدم کشته شدند.وقتی پلیس آنجا را بررسی کرد،دید که ایستگاه کاملا با خاک یکسان شده.هیچ چیز سالم نمانده بود.
هیچ چیز،جز گیتاری نیمه سوخته که بین خاکستر ها افتاده بود.
پ.ن:به نظرتون اسم همچین شخصیتی چی میتونه باشه؟
