نامه ای به خودم
هلیای عزیز، این نامه و نوشته ای که الان داری میخونی، درست یکسال پیش، پنجشنبه نوزدهم فرودین ماه هزار و چهارصد، ساعت یازده و بیست و یک دقیقه نوشته شده. اابته نمیدونم که هنوز زنده ای یا نه. این روزها حال جهان خوب نیست، هیچ کسی به فردای خودش مطمئن نیست و مرگ از هر موقعی به هممون نزدیک تره. اگه مُردی که خوشا به سعادتت اگرم که زنده ای پس لطفا این نامه رو تا اخر بخون و بدون که هلیای امروز خیلی خیلی دوست داره.
الان حدودا یک سال و دو سه ماه از ورود ویروس کرونا به کشورت میگذره و این روزا تهران و البته ایران بدترین روزهای خودش رو تو این مدت داره سپری میکنه و تقریبا بیشتر شهرها تو وضعیت قرمز هستن. اما برعکس وضعیت افتضاح ایران حال من این روزا خیلی خوبه. امیدوارم؛ به فردا، به الانی که داری این نامه رو میخونی خیلی امیدوارم. مطمئنم تو این یه سال تونستم به تمام هدف ها و برنامه هایی که قبل سال ١۴٠٠ برای این یکسالم مشخص کرده بودم برسم و توعه ١۴٠١ رو بسازم.
تو احتمالا دیگه از گربه نمیترسی، چون من شش ماه بعد از الانم و شش ماه قبل از الان تو رفتم سراغ یه مشاور خوب که کمکم کنِ با فوبیای گربه کنار بیام و گربه هارو دوست داشته باشم.
حدس میزنم که کلی مهارت و استعداد خفن یاد گرفتی تو یکسال گذشته زندگیت و لیسانست رو هم گرفتی و احتمالا تو فکر شروع یه کار و برنامه ی ایده آل واسه ی بقیه عمرت هستی.
یه نصیحت میخوام بهت بکنم. من برای اینکه تو رو خلق بکنم خیلی خیلی تلاش کردم، سختی کشیدم، آدم ها سعی کردن نا امیدم کنن ولی من همرو به جون خریدم فقط و فقط به خاطر تو. تو هم بهم یه قول بده، قول بده که تمام سعی و تلاشت رو میکنی تا هلیای ٢۴ سالِ، ٢۵ سالِ، ٢۶ سالِ و… رو نا امید و مایوس نکنی.
و حرف آخرم، همیشه بخند، تو هر شرایطی و یادت نره برای اینکه زندگی خوبی داشته باشی باید یاد بگیری که حتی از رنج های زندگیت هم لذت ببری چون رنج ها هیچ وقت تموم نمیشن و اگه یاد نگیری که باهاشون کنار بیای و به روش درست حلشون کنی در آخر این تویی که تموم میشی.
دوستت دارم، هلیا
١۴٠٠/١/١٩
