من به همه چیز فکر میکنم...به تو نیز هم....تویی که در حاشیه ترین مرکز توجهم برقراری....نگاهت میکنم...میخواهم بدانم میخواهی مرکز کل جهانم شوی؟
انتخاب های ام همیشه ناامیدم کردند...پادشاهی منصوب به اسد را خواستم...پایم را از گلیمم فراتر بردم...گمان میکردم با پادشاهی به سرزمین رویاهایم خواهم رسید...همانطور که قولش را به رویاهایم داده بودم....نشد...نتوانستیم....حیفمان شد....برای ام بود اما سهم دیگران شد...غمگین شدم...مانند همان قدیم الایام...خوی سرکش و وحشیانه ام برگشت....بی قرارم....بی قرار تو میشوم....گمان دارم با تو به بالا خواهم رفت...عمر جاودانه خواهم یافت...چرا؟....سرت را در آسمان ها دیدم...خیال پرواز داری...نگاهت در فاضلاب به ستارگان است....تو به آنجایی نگاه میکنی که متعلقم....من برای زمین نیستم...هیچ وقت نبودم....نفرین شده ی کسی هستم که به زمین آمده ام...تو تنها چاره ام می شوی به خیالم....تو که نگاهت به آسمان هاست...مطمعنن راهی برای رفتن به آنجا در سرِ آسمانی ات داری....قلم حکاکی ات را به من بسپر...تنت را نیز هم....آینه را رها کن...چشمانم را نگاه کن...حواست را به من بده....خودت را در من ببین...من را هم ببین....تو آخرین وسوسه ام هستی...ظرافت؟ استخوانی؟ گرم؟...گمان می کنی تو تمام آن چیز را که برای شکار لازم است یکجا در خودت داشته باشی؟...تو زیبا...آرام...شکننده...خاکِ رسِ سفید...فرار کن...من شاید فقط ظاهری دارم...من نفرین شده ی طعمه هایم هستم...تو دست نخورده ام بمان...هرچند غمگین ترت میکنم و آدم ها غمگین زیباترند
نامه ای برای ناکارآمد
