کلاس نهم که بودم یه معلم فارسی خوش ذوق داشتم که اهمیت زیادی به تاریخ و ادبیات فارسی میداد و به بچه ها اجازه میداد سر کلاسش به مناسبت های مختلف شعر و انشا بخونن، من شاعر نبودم و زیادم اهل شعر نبودم ولی همیشه نوشتن رو دوست داشتم برای همین نزدیکای 7 آبان یه انشا درباره کوروش کبیر نوشتم که معلمم ایستاده برام دست زد و ذوقی که خودم برای خوندنش داشتم رو توی چشم تک تک بچه ها بعد خوندنش دیدم. من مغرور زنگ تفریح به سمت اتاق معاون پرورشیمون رفتم که تازه به مدرسه ما اومده بود و از هیچ مراسم مذهبی ای نمیگذشت، بهش پیشنهاد دادم تا روز تولد کوروش انشامو سر صف بخونم و اون با پوزخند بهم گفت:«کوروش کیه؟» اونجا من متوجه شدم که وسط یکی از بزرگترین فراموشی های تاریخی قرار گرفتم، فراموشی ای که اصرار داره تاریخ قبل از انقلاب ارزشی برای ایران نداشته و نداره،یه سرکوب بر اساس ترس که بویی از فرهنگ نبرده . از اون به بعد هر سال 7 آبان سری به یوتیوب می زدم و چند مستند درباره کوروش می دیدم چند شعر و آهنگ در وصفش میخوندم و گوش میدادم و به مدت یک روز افتخار می کردم به ایرانی بودنم.
افتخار به ایرانی بودن؟؟
به قول شجاع الدین شفا مشاور فرهنگی محمدرضا پهلوی و بنیانگذار جشن های 2500 ساله کشوری که گذشته خودشو فراموش کنه هویت ملیش از بین میره و نمیشه از بقیه کشورا انتظار داشت مواظب اون هویت باشه، این ماییم که نباید بذاریم ایران فراموش بشه.
ایران؟؟
قبلا به این اشاره کردم که تک تک نماد هایی که دوست دارم بخاطر به وجود آورنده اون نماده، مثال استیو جابز و اپل یادتونه؟؟ به جرئت میشه گفت اگر کوروش نبود ایرانی هم نبود و کسی الان ما رو ایرانی نمی خوند درسته اقوام مختلف به دلایل مختلف با ژن آریایی قاطی شدن و خیلی از بخش های امپراطوری هخامنشیان الان جدا شده ولی ما هنوز سرزمین آریایی ها هستیم و باید مواظب میراث کوروش باشیم.
کوروش؟؟
از نظر من انسان بزرگی شدن دو مرحله داره و این ربطی به جایگاه و پولو اینا نداره. برای این که وقتی زنده ای به نیکی ازت یاد شه باید دین انسانیت رو انتخاب کنی ، همون ویژگی هایی که هممون دوست داریم انجام بدیم و از کارهایی که بدمون میاد دوری کنیم و خلاصه هوای همو داشته باشیم ولی مرحله دوم انسان بزرگی شدن به مراتب سخت تره و مال زمانیه که دیگه در قید حیات نیستیم اونجاست که شاعر میگه:
سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز مرده آن است که نامش به نکویی نبرند
البته خیلیا هستن که نامشان به نکویی برده نمیشه ولی ما میشناسیمشون و میشه گفت همه ی انسان های تاثیرگذار در طول تاریخ توی یه مورد اشتراک دارن، اینکه همشون یه کار بزرگ انجام دادن و هر چی این کار بزرگ تر بود خطر بدنامی بیشتر بود، مثلا چنگیز خان مغول کشورگشایی کرد و هر جا رفت خون به راه انداخت و به فرهنگ و تاریخش حمله کرد از طرفی کوروش هم کشور گشایی کرد ولی طبق منشور معروفش که از اولین مکتوبات حقوق بشر به حساب میاد به هیچکس چیزی رو تحمیل نکرد و در کمال آزادگی در بزرگترین قلمرو ها تاج گذاری کرد به قول معروف هر دو کشور گشایی کردن ولی این کجا و آن کجا؟
آزادی و آزادگی؟؟
شاید توی این روزای سخت بیشتر از هر چیزی آزادی بخوایم. اینکه همه بفهمن هر کی اعتقادات خودشو داره و قابل احترامه ، اینکه امر به معروف و نهی از منکر ما در جهت زیبایی جهانمون باشه نه ترس و هراس توی دلمون. این روز ها عادت کردیم به ساختن قهرمان و حتی از کوچک ترین موفقیت ها و شادی ها برای خودمون منجی می سازیم انقدر قهرمان ساختیم که دیگه خیلی وقتا بدمون میاد از اینکه بیش از حد به یه چیز پرداخته شه ولی کوروش اونقدر بزرگ هست که به چشم اسطوره بهش نگاه کنیم مردم برای اسطوره هاشون داستان درست می کنن و این بد نیست، درسته تحریف در واقعیته ولی برامون میتونه الهام بخش باشه. کوروش هخامنشی میتونه یک پیامبر باشه برای ما که بزرگترین پیامش این باشه:«کاری که من کردم شما هم میتونید بکنید» همه ی ما تو خودمون یه کوروش داریم که نبوغ بالایی داره،جنگجوی ماهریه و به فرهنگ و کشورش افتخار می کنه از نظر من جز خصلت اکثر ایرانیاس این ویژگی ها.
بهتره از خودمون شروع کنیم و هر کدوممون کوروش باشیم تا روزی منجی ایران زمین باشیم.
و تو ای کوروش عزیز ایران آسوده بخواب زیرا که ما بیداریم و تا پای جان برای این آب و خاک تلاش می کنیم و از آن بالاتر برای انسانیت می جنگیم و خیالت راحت باشد که تو هرگز فراموش نمیشوی اما بد خواهانت به صفحات سیاه تاریخ می پیوندند.
