آیه ۴و ۵ سوره تین (لقد خلقنا الانسان فی احسن تقویم ، ثم رددناه فی اسفل سافلین):
ما برای انسان به زیباترین شکل قدر و اندازه قرار دادیم ، سپس از آن بالاترین جا، او را به پایین ترین جا آوردیم، این پایین ترین جا همان حیات دنیاست! این حیات دنیا از باز کردن چشمان در نوزادی آغاز میشود و همینطور ادامه می‌یابد . اما در یک محدوده سنی (بین ۱۰ تا ۱۶ سالگی) یک اتفاق مهم رخ می‌دهد؛ ادراک زیبایی‌ها و قشنگی‌های دنیا و لذت‌بردن از آن‌ها در این برهه به بیشترین حد خود می‌رسد.
اما در این برهه یک چیز کوچک و ضعیفی پیدا میشود به نام عقل.
این ۳مورد «ادراک عقلی»، «لذت از حق» و «ناراحت شدن از پایمال شدن حق»، خیلی آرام دارد در وجود آدم شکل می‌گیرد و اینجا که شکل گرفت، آغاز یک تصمیم‌گیری بزرگ است: اینکه آیا من الان حاضرم به خاطر این ادراک ضعیف حق و لذت بردن ضعیف و کوچک از حق، از همه آن لذات بزرگ دنیایی بگذرم؟
این نور (ادراک عقلی و ...) در این سنین در وجود همه آدم ها (چه مومن و چه کافر) پیدا میشود . اما آدم‌ها ۲ دسته می‌شوند:
۱- افرادی که به آن لذت حق و ادراک عقلی کوچک دل دادند و ایمان آوردند؛ خدا ولی آن‌هاست و آن‌ها را از ظلمات به نور خارج می‌کند.
۲- افرادی که همین نور را هم ازشان می‌گیرند و پس از مدتی همین درخشش کوچک در وجودشان نیز از بین می‌رود: آنان اهل جهنم و در آن جاودان‌اند.
برای ورود به کانال پیام‌رسان تلگرام «هیأت متوسلین به چهارده معصوم(ع)» کلیک کنید.
