خاصیت سرطان این است که در هر جای بدن که مناسب باشد، خودش را تکثیر می کند تا روزی که میزبان خودش را از پا در بیاورد و بعد از آن هم خودش و هم میزبان دیگر وجود نخواهند داشت.
این تیتر را انتخاب کردم تا هم به خودم و هم به دیگران بگویم که دوچرخه بر خلاف خودرو، سرطان نیست.
شما باید برای خودرو مسیر ایجاد کنید، مسیر را تعمیر و نگهداری کنید، میلیاردها دلار (بله همین دلار نایاب) خرج قیر و آسفالت و گارد ریل و خط کشی و ... کنید. بعد خودروها نیاز به سوخت دارند. میلیاردها دلار (بله همین دلار بد مصب) سوبسید سوخت بدهید. بعد بنزین ارزان موجب ایجاد هزاران شغل کاذب به عنوان مسافر کش و راننده تاکسی اینترنتی می شود. بعد میایید بنزین را آزاد کنید، جوانان بیکار و بی شغل وسط خیابان می آیند و بعد اینترنت قطع می شود. بعد بقیه افرادی هم که نانشان از اینترنت بود، نانشان آجر می شود.
باورتان نمی شود. خودرو سرطان است. دل به دلش بدهید زندگی فردی و اجتماعی ما را نابود می کند.
آسمان ریسمان نبافتم که بگویم راه حل همه مشکلات و اشتغال و ... دوچرخه است. هلند و نروژ و دانمارک کشورهای صنعتی هستند. عقب افتاده نیستند. فقط هفت درصد کل معابر خود را به مسیر دوچرخه اختصاص داده اند و صبح ها و بعد از ظهرها ترافیک ندارند. یعنی اگر شما حقوق پایه کارگر دریافت می کنید (یعنی 2700 هزار تومان) هفت درصد پول توی جیب شما کمتر از 200 هزار تومان می شود.
یعنی 7 درصد مساحت خیابان های تهران می شود همان 200 هزار تومان ته جیب شما که احتمالا در آخرین خرید سوپرمارکتی خرج کرده اید. هیچ چیزی نیست اما ما را از آلودگی نجات می دهد. ما را از سوبسید و حراج کردن سرمایه های بین نسلی مثل درآمد نفت و ... بی نیاز می کند.
بیایید برای سیاستمداران مان، سختش نکنیم. نگوییم همه خیابان ها و بزرگراه ها تبدیل به مسیر دوچرخه شوند. همان 7 درصد مسیر دوچرخه در کشوری مثل هلند، 25 درصد حمل و نقل روزانه را جذب می کند.
چرا مسیر دوچرخه نیاز است؟ چون در هنگام دادن گواهینامه به رانندگان، در مورد کاربران آسیب پذیر راه مثل دوچرخه و پیاده به فرد متقاضی گواهینامه، آموزشی داده نمی شود. این راننده فکر می کند که خیابان ارث پدرش هست. هر جا خواست پارک می کند حتی در پیاده رو، هر جا خواست تردد می کند حتی در مسیر ویژه اتوبوس. جلوی عابر می پیچد، برای پیرمرد عابر بوق کشدار می زند. بعد هم سالی 16 هزار کشته تقدیم جاده های کشور خیابان های شهر می کند. بیش از 200 هزار مجروح که بیش از نیمی از آن ها به صورت مادام العمر معلول می شوند.
این اگر سرطان نیست، چیست؟
من آدم تلخ نویسی نیستم. گاهی باید صریح حرف زد. خواسته را روشن مطرح کرد و دشمن پنهان اجتماع یعنی نداشتن تفکر سیستمی را رسوا کرد. نفهمیدن ارتباط بین انتخاب هایی که یک سیاستمدار یا مدیر شهری برای میلیون ها جمعیت می کند و رنج اقتصادی و اجتماعی که مردم می کشند، بدتر از بالا رفتن قیمت دلار، تحریم و بیکاری است.
