نمیدونم چطوری این آلبوم نوشته شده.
چطوری نوشته شده که اینقدر جادو بین هر کلمه اش جا بشه.
چطوری نوشته شده که اینقدر کامل باشه.
و چطوری نوشته شده که الان، بعد از اینهمه وقت که از انتشارش میگذره، هنوزم وقتی بهش گوش میدم یاد همه خاطره های اون موقعم می افتم؛ که به طرز جالبی همه به اینجا میرسن.
خواستم از همه کسایی که یه وقتی بهم این افتخارو دادن که اینجا دوستای من باشن و از همه دوستایی که تو دنیای واقعی داشتم جلو بزنن، تشکر کنم.
بابت همه خاطراتی که پشت چهارتا پیکسل یه مانیتور، خلق شدن و تا ابد با من میمونن.
There is happiness
In our history
(سنت مسیحیوس (RIP))
پ.ن: یادم نیست کی آخرین بار نوشتم پ.ن
پ.ن: با وجود اینکه شاید حسش رو بده، قصد ندارم بعد از این نوشته برم بمیرم، احتمالا بازهم اینطوری جوگیر میشم و میام براتون مینویسم؛ ولی بعضی وقتا یه چیزای واضحی برای گفتن داری، که نگفتنشون اسرافه.
برای همین تصمیم گرفتم بابت اینکه یه اینطور تجربه قشنگی بهم دادین، بابت اینکه یه نور روشن بین همه تاریکی های این زندگی انداختین برام، تشکر کنم.
هرچند که به لوس ترین و کلیشه ای ترین شکل ممکن ؛ اما واقعا ازتون ممنونم.
