قدیم‌تر ها که کشاورزی به شکل صنعتی و به ضرب و زور انواع کود و سم‌ها اداره نمی‌شد بعد از هر دو یا سه سال کشت پیاپی، یک دوره یکساله به زمین تنفس می‌دادن تا به بازسازی خودش بپردازه.
خاک توی این یکسال زیر آفتاب و بارون غنی و بارور می‌شه و بعد منجر به حاصلخیزی بیشتر
شاید تصورش برامون سخت باشه اما بخش مهمی از دوران رشد آدمی در زمان استراحتش شکل می‌گیره
اگه ریتم تلاش و پشتکار رو با ضرب‌آهنگ مناسب تمرین کنیم استراحت هم مانند سکوت که موسیقی رو دلنشین می‌کنه، مسیر موفقیت ما رو پایدار و دلچسب‌تر خواهد کرد.
رمز استراحت رو ورزشکارای حرفه‌ای هم بلدن
فرصت بازسازی و استراحت این روزها رو در دنیای پرتلاطم و عجول کار بی‌وقفه و سودای رشد کسب و کار و هدف زدن‌های پیاپی از دست ندیم.
اجازه بدیم خاک وجودمون غنی‌تر شده و مزرعه زندگی‌مون شکوفا بشه.
ما نیاز به بازتعریف اوقات فراغت در فرهنگ لغاتمون داریم. به قول برتراند راسل در کتاب "در ستایش فراغت" رفاه و خوش‌حالی آدمی را باید در کاهش "سازمان‌یافته"ی کار جستجو کرد. استفاده عاقلانه از فراغت، محصول و نتیجه تمدن و تعلیم و تربیت است.
فراغت استفاده از فرصت‌های تفریحی فعالانه و مشارکتی است که فرد در آن نقش حاضر و بازیگر را دارد نه بازی‌نگر. این نگاه می‌تواند بهره وری کار، تولید و توسعه پایدار را هم به همراه داشته باشد. چون تعادل و توازن اولین ثمره فراغت اصیل است.
"رشد واقعی در دوره استراحت اتفاق می‌افتد، پس با توقف‌های دوره‌ای به تیزکردن ارّه هایمان بپردازیم.
۱۰ خرداد ۹۹
