برای شرکت در نمایشگاه عکس گروهی استانبول، با این عکسم رفتم. اما استانبول امروزی چه شهری ست؟
استانبولِ امروزی می خواهد همانقدر شرقی بماند که می خواهد غربی باشد. در سفرم به کافه ای قدیمی و با معماری شرقی برخورد کردم که اتاقکی را برای کلاس رقص سماع اختصاص داده بود. گویی این رقص مثل قهوه ترک قرار است بخشی از هویت اینجا باشد. استانبول امروز می خواهد سماع را هویت خود نگه دارد و در کافه ای دیگر نیمه های شب جَز کلاسیک بزند و تانگو برقصد. یکجورهایی بین مِی و ویسکی در رفت و برگشت باشد.
همان شکافی که بین قسمت آسیایی و اروپایی اش دارد، دقیقا در شرقی و غربی بودنش دارد. شرقی ست چون فرهنگ و تاریخ و هویتش با آن گره خورده و از طرفی غربی ست چرا که می خواهد هنوز مقبول و محبوب غرب بماند و تاییدش را بگیرد. کلوب های شبانه و کازینو اش به راه باشد. تن فروشی و برند سازی اش هم داشته باشد.
اگر استانبول شهری ست که اورهان پاموک در کتابش خلق کرده و یا آرا گولر در عکس هایش و بعضا جیلان در فیلم هایش، باید عاشق این دختر دلربا و جذاب باشیم اما این استانبول دیگر وجه شاعرانه ای ندارد، هویت مستقلی ندارد که بخواهیم به دید معشوق ببینیمش. به واقع از خود هیچ ندارد. بلایی که معماری غربی، هویت اجتماعی غربی و.. بر سر آن نازل کرد.
سر پیچ استقلال دونر فروشی قدیمی را می بینی که هنوز به حیات شرقی اش ادامه می دهد و کمی آنطرف تر مک دونالد را. البته این تناقض به خودی خود ایرادی ندارد اما من همان دونر فروشی با ساندویچ های 10-15 لیری را ترجیح می دهم یا همان قهوه ترک اصیل و غیر استارباکسی را.
