دوست نوازنده ای داشتیم که در جمعی خاطره ای تعریف می کرد که روزی یک گردشگر خارجی مهمانش بود و با او در مورد موسیقی سنتی ایران گپ می زدند و علت غمگین و حزن آلود بودن موسیقی و شعر سنتی ایران را پرسیده بود
دوست ما هم بهش گفته بود کشوری که طی تاریخ بارها مورد تاراج و هجوم قرار گرفته و در صد سال گذشته نزدیک بیست و پنج اتفاق سنگین مثل نسل کشی و قحطی و مشروطه و چند کودتا و انقلاب و جنگ از سر گذرانده چطور می تونه موسیقی ش غمگین و حزن آلود نباشه
من یادم میاد فقط لبخند می زدم لبخندی به شیرینی این جواب خوب و لبخندی به تلخی ایران زیبایی که روزگارش غریب و پر از درد و زخم بود
به قول مولانا که گفت بشنو از نی چون حکایت می کند.
