همانطور که میدانید، همه Node ها در اینترنت (سرور ها، کامپیوتر ها، موبایل ها و ...) با یک آدرس یکتا (IP Address) شناسایی میشوند. این آدرس در واقع یک رشته صفر و یک به طول ۳۲ بیت (۴ بخش ۸ بیتی) است که برای سادگی در نمایش، هر ۸ بیت آن توسط یک عدد دسیمال از ۰ تا ۲۵۵ نمایش داده می شود.
به عنوان مثال، آدرس IP گوگل 216.58.208.78 است و اگر شما این آدرس را در مرورگر وب خود وارد کنید، به سایت Google متصل خواهید شد. اما واضح است که به خاطر سپردن IP Address سایت ها کار سختی است بنابراین هر سایت یک نام دامنه (Domain name) را از فروشندگان نام دامنه (Domain Name Registrar) میخرد و به جای IP Address به کاربران خود معرفی میکند. قطعا به خاطر سپردن google.com به عنوان نام دامنه بسیار ساده تر از به خاطر سپردن 216.58.208.78 است. حال موضوع اینجاست که شما به عنوان کاربر شرکت گوگل، نام دامنه آن (google.com) را دارید نه IP Address آن را، با این حال برای اتصال به آن نیاز به IP Address است. پس سرویس هایی به نام سامانه نام دامنه (DNS) در اینترنت وجود دارند که مانند یک دیکشنری عمل کرده و Domain Name ها را به IP Address متناظر با آنها ترجمه (Resolve) میکنند.
بنابراین زمانی که شما نام دامنه را در مرورگر وب خود وارد میکنید، این مرورگر به صورت خودکار نام دامنه وارد شده را به یکی از DNS های موجود در اینترنت فرستاده و IP Address متناظر با آن را دریافت کرده و با آن ارتباط برقرار میکند.
برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد DNS اینجا کلیک کنید.
سامانه DNS در واقع یک پایگاه داده متمرکز نیست و در اینترنت توزیع شده است. به عبارت دیگر درخواست ترجمه نام دامنه به آدرس IP معمولا بین چند DNS دست به دست شده تا در نهایت آدرس IP پیدا میشود. برای مدیریت بهتر این پایگاه داده توزیع شده، از بخش سمت راست نام دامنه (com و ir و ...) موسوم به TLD استفاده میشود. در واقع اولین DNS ای که درخواست ترجمه را میگیرد (Root Name Server) به TLD دامنه نگاه کرده و بر اساس آن، درخواست ترجمه را به DNS مربوطه میفرستد. برای مثال با دیدن ir میداند که این دامنه متعلق به ایران است و درخواست ترجمه را به DNS های مربوط به ایران میفرستد.
برای ثبت دامنه های ir می توانید به سایت مرکز ثبت دامنه کشوری ایران (IRNIC) مراجعه کنید.