چندین سال پیش، اوایل دبیرستان بود که تصمیم رو برای انتخاب رشته کنکور سراسری گرفتم و با میزان اطمینانی مطمعن بودم که اون رشته، رشته منه و قراره تمام علایق و زندگیم رو توی خودش داشته باشه که یادم نمیاد تا الان که حدود ده سالی میگذره اون میزان اطمینان رو جایی از تصمیماتم دوباره تجربه کرده باشم. خلاصه کنکور رو دادم و از اولین تا آخرین انتخابم رو توی برگه انتخاب رشته مهندسی برق زدم و وارد دانشگاه شدم.
فکر میکنم اواخر ترم دوم بود که از پاس کردن درس های علوم پایه خسته شده بودم و این سوال به سوال محوری تمام سوالاتم تبدیل شده بود که:(پس کو مهندسی؟ کی قراره یه چیزی بسازیم؟) با این که اتفاقا به ریاضی فیزیک علاقه داشتم و فیزیکم خوب بود اما برعکس الان دغدغم نبودن و توسط (که چی؟!)های ممتد در حال دفن شدن بودم. هیچ ارتباطی بین اون درس ها و کاری که بعدا میخواستم انجام بدم پیدا نمیکردم و طبق معمول اساتید هم خودشون رو مسعول توضیح دادن این جور سوالات نمیدونستن. زنگ زدم به یکی از دوستام که توی همین رشته کارشناسیش رو گرفته بود و سفره دلم رو اونجا پهن کردم و یادمه از بازار ایران و اینکه چقدر مدرک محوره و نمیشه بدون مدرک حداقل کارشناسی توش کاری انجام داد برام گفت و اینکه باید بر خلاف میل باطنیم ادامش بدم.
ترم دوم رو با همون حرفای دوستم گذروندم ولی دوباره ترم سوم به سرم زد انصراف بدم. هر چند که جراتش رو نداشتم ولی نهایتا درخواست یه ترم مرخصی بدون هیچ عذر موجهی رو به دانشگاه دادم. دانشگاه هم موافقت کرد...
ادامه دارد...
