وقتی صحبت از زبان های برنامه نویسی server-side میشه، معمولا زبان های اسکریپتی (Scripting Languages) مثل PHP، Python و JavaScript و یا زبان های برنامه نویسی (Compiled Languages) مثل Java و #C در ذهن برنامه نویسان خطور میکنه.
سالها از معرفی اکثر این زبان ها میگذره و دنیای برنامه نویسی تغییرات زیادی کرده. همواره نیاز برای زبان های تازه که بهتر از تکنولوژی های جدید پشتیبانی بکنن احساس میشده. مثلا با اینکه PHP یک زبان اسکریپت بسیار پر طرفدار برای برنامه نویسی وب و server-side است، اما به هر حال ساختار زبان و تکنولوژی اون مال دهه های پیشه. شرکت اپل هم که زبان برنامه نویسی Objective-C که بر پایه زبان C ساخته شده بود و برای سیستم عامل های خودش رو توسعه داده بود، تصمیم به ساخت و معرفی زبان جدیدی گرفت.
زبان برنامه نویسی Swift در سال 2014 برای نوشتن برنامه برای سیسم عامل های ساخت خود شرکت اپل (iOS, macOS, tvOS) توسط شرکت اپل معرفی شد. یک سال بعد همزمان با معرفی نسخه 2، اپل اعلام کرد که زبان Swift را به صورت متن باز (Open source) عرضه میکند. این تصمیم اپل باعث شد که پای این زبان به سیستم عامل های دیگر مثل Linux باز بشه. بلافاصله شرکت های بزرگ (از جمله IBM) و کوچک شروع به سرمایه گذاری بر روی زبان Swift و نوشتن Framework بر پایه این زبان کردند.
با توجه به جدید بودن این زبان و تغییرات فوق العاده زیادی که در هر ورژن میکرد، توسعه فریمورک های (Framework) این زبان رشد زیادی نداشت. اکثرا توسعه دهنگان مجبور به دوباره نوشتن قسمت های پایه فریمورک بودند. اما بعد از معرفی نسخه 4 و ثبات ساختار کلی این زبان رشد فریمورک های Swift بیشتر شد. تا الان 4 فریمورک بر پایه این زبان معرفی شده
که در پست های بعدی به معرفی آنها میپردازم.
