هیچ میشه افکار و احساسات واقعی بودن؟ همیشه حس میکردم شادی یه کلمه یا شئ یا یه صفحه کاغذ میتونه باشه. از دیدن لبخند آدم ها خوشم می اومد و هنوز هم میاد ولی چه فایده که بعد از مدتی محو میشه. ولی اگه شادی واقعی بود، راحت میتونستیم با رنگ های مختلف، مزه های مختلف حسش کنیم! حتی اگه نون و پنیر صبحونه رو برای هزارمین بار سر سفره بزاریم، باز هم با لبخند و چشمایی بسته هر لقمه رو قورت بدیم! اما باز هم کار نصفه کاره میموند، پس شادی روز اول مدرسه چی؟ اون که خوراکی نیست. اگه شادی توی درخت ها بود و هر وقت میخواستیم شاد شیم درخت ها رو بغل کنیم هم فکر خوبیه. مخصوصاً اینکه هر نوع درخت میتونه شادی مخصوصی به ما بده. اون موقع تموم آدم ها یه درخت کنار هر قدمشون داشتن و دنیا مث جنگل میشد! و هیچ دلیلی هم برای کمبود شادی و درخت توی دنیا وجود نداشت! همه با اسب و الاغ این ور و اونور میرفتن و جاده ای هم دیگه وجود نداشت. اما باز هم درخت محدوده... اصلاً شادی بی حد و اندازه و همیشگی ینی چی؟ به نظر نمیرسه کار معقولانه ای باشه که فردا به دوستم بگم «بیا کل دنیا رو درخت بکاریم!» باور کن میزنه تو سرم و میگه «باز خل شد.»
پی نوشت: تا مدت خیلی طولانی فکر میکردم هرکسی که لفظ خوب باهام به کار میبره ینی منو دوست داره... موقعی فهمیدم اشتباهمو که دوست به اصطلاح نزدیکم منو یهویی ترک کرد و به حرفش عمل نکرد و دیگه نمیتونست از اعماقم خبردار شه. وقتی حس میکنی پیش کسی امنیت نداری، وقتی بهت اهمیت نمیده، ازش دوری کن.
اگرم اشتباهی کردی اشکال نداره؛ به بهتر شدنت کمک میکنه :)
