اگر ویدئوی «رایان پورجم» پسر «منصور پورجم» از قربانیان شلیک موشک به هواپیمای اوکراینی را دیده باشید، با دیدگاه ویژه‌ی زندگی او و تربیت خانوادگی‌اش آشنا می‌شوید. جنبه‌ای از زندگی که در میان اخبار بد این روزها به راستی گم شده است.
او با اینکه، یکی از حامیان اصلی خود را به تازگی از دست داده است، ولی توانسته با روحیه‌ی فوق‌العاده‌ای که به او آموزش داده شده است خودش را استوارانه حفظ کند و حقیقت را بغل کند.
مقاله‌ی امروز را با این مقدمه معرفی می‌کنم که بتوانم ادامه دهم، اگر رایان می‌تواند، پس من هم می‌توانم. از صحبت‌های او چنین برمی‌آید که هر اتفاق سهمگین دیگری نیز بیافتد او امیدوارانه ادامه خواهد داد. چطور می‌توان در طول مسیر زندگی به ریسمانی چنگ زد و همیشه با انگیزه ماند؟ مگر چاره‌ای جز ادامه دادن هست؟
نویسنده در مقاله‌ی امروز راهی را معرفی می‌کند که دیگر نیازی به انگیزه برای ادامه، نداشته باشیم و خودمان را از یک غرغروی منفعل به مولّدی مثبت‌اندیش و متکّی به خود تبدیل کنیم.
پیشنهاد من این است ابتدا از لینک زیر ویدئوی صحبت‌های رایان را ببیند و سپس مقاله را بخوانید.
