ازدواج دوم مادرم 5 سال به طول انجامید ،شوهرش تصمیم به طلاق گرفته بود.وقتی این خبر را شنیدم بیشتر از همه برای برادر کوچکم متاسف شدم .این تاسف مرا برای مدتی در آشفتگی قرار داد.هیچ وقت دوست نداشتم زندگی ییگیت مثل من باشد.زیرا من به خوبی می دانستم که بی پدر بودن چقدر سنگین و دردناک است .صرفا به این دلیل که آنچه من پشت سر گذاشتم برای ییگیت هم اتفاق نیافته با مادرم و شوهرش صحبت کردم.
اما فایده ای نداشت.تصمیم قبلا گرفته شده بود.پرونده قبلا علیه هم تشکیل شده بود.
خیلی دیر فهمیدم که مادرم فریب خورده و خیانت دیده.از خودم متنفر شدم که آن مرد را جلوی خودم قرار دادم و سعی کردم به عنوان یک انسان با او صحبت کردم.اما من که نمی دانستم...
انسان ها واقعا آنقدر هیچ وآنقدر نفرت انگیز هستند که این را آن لحظه دوباره فهمیدم.مادرم و شوهرش طلاق گرفته بودند و حضانت ییگیت به مادرم داده شده بود.ییگیت دوران کودکی خود را می گذراندو از هیچ چیز غافل بود.من حتی یک برادر بزرگتر نداشتم چه رسد به پدرم.من هم نمی توانستم جای پدر را بگیرم اما به عنوان یک برادر بزرگتر تا زمانی که بتوانم تا آخر عمر خواهم بود.اما ای کاش این درد را تجربه نکرده بود.من نمیخواستم این درد را بچشی.اما باز هم به کاروان کسانی که با کمبود بزرگ شده اند خوش آمدی برادرم.با کمبود بزرگ شدن را فقط کسانی که با کمبود بزرگ شده می فهمید ،بقیه را ببر.
بچه ای که تو ناز و نعمت بزرگ شده،عشق خانوادگی افراطی از کجا می خواهد بفهمد که یک انسان برای رفتن به پیش کسی را ندارد.
نیمه شب روی یک سر تخت نشسته و بالش را گاز میگیرد وگریه میکند.نداشتن پدر برای محافظت از او،تجربه درد بیشتر.نمی داند...
سلام به همه کسانی که ناتمام مانده اند.
