کسانی که رویا میبینند

در این زندگی لازم است انسان های زیبا را صرفه جویی کنیم.

انسان هایی نیاز داریم که وقتی مشکلی پیش آمد، محکم بغل کرده و بایستد نه اینکه پشت کرده و برود. ما به انسان هایی نیاز داریم که وقتی ارزش می دهیم احساس کنیم که زیباتر می شوند نه اینکه تغییری نکنند. ما به انسان هایی نیاز داریم که خود را در موقعیتی برای عذر خواهی قرار ندهند و از قلبی که برایشان مهم است می لرزد نه اینکه پس از شکستن عذر خواهی کند. ما به انسان هایی نیاز داریم که وقتی در کافه دو چای سفارش می دهند متوجه اینکه چای کی تمام شد و زمان چطور گذشت نباشند . ما به انسان هایی نیاز داریم که در روزهای دردناک شریک خواهد شد نه فقط در روز های خوب.

ما به انسان هایی نیاز داریم که برای حل تمام مشکلات بمانند و تلاش کنند، نه با کوچکترین چیزی دنبال بهانه برای رفتن باشند. ما به انسان هایی نیاز داریم که وقتی یک زخم را می‌بیند مرهم باشد نه اینکه نمک روی زخم باشد. ما به انسان هایی نیاز داریم که درک کنند وفاداری چیست و فریب هر توجهی را نخورند. ما به انسان هایی نیاز داریم به یک اتفاق خنده دار همزمان بخندد و به یک اتفاق غمگین کننده همزمان احساساتی و ناراحت شود. ما به انسان هایی نیاز داریم که با یک نگاه درکمان کند. ما به انسان هایی نیاز داریم که به اندازه ای بشناسد وبگوید او این لباس را نمی پوشد این غذا را نمی خورد و این را دوست ندارد. ما به انسان هایی نیاز داریم که درک کنند، دوست دارند که درک کنند. انسان بودن آسان است. ما به انسان هایی نیاز داریم که در کنار و گوشه با وجود همه چیز موفق شدن که انسان باقی بمانند. ببینید می‌گویم که توانسته انسان باقی بماند. ما به انسان هایی نیاز داریم که انسانیت را فقط در کلمه رها نکرده اند.

ما رویاها هستیم، شما زندگی. بعد? ما بعد از آن بی حس هستیم.