سال 91 بود. سر جلسه دفاعیه ی پایان نامه ارشد به شدت استرس داشتم. البته این استرس در آغاز جلسه بود و کم کم با شروع به صحبت کردن از وجودم متواری شد.
مشغول ارایه که بودم استاد مشاورم صاف داخل چشمهای من زل زده بود و گوش می کرد. انتهای جلسه به جای نقد پایان نامه بهم گفت چه صدای قشنگی داری؛ صدات مناسب مجری اخبار ورزشی هست!
منم گفتم لطف دارید و تمام. تازه بعدشم توی دلم گفتم آخه من این همه زحمت کشیدم پایان نامه نوشتم ایشون حواسش کجا بوده؟!!!
بگذریم. تا اینکه امسال (نوروز 97) مهمان یکی از آشنایان در شیراز بودیم. داخل ماشین که حرف میزدم بهم گفت ایمان صدات خیلی خوبه ها! نمیخوای تست صدا بدی؟!
چند روز بعد هم جای شما سبز رفتیم یه رستوران ایتالیایی پاستا بخوریم (دلتون نخواد البته). غذا رو که خوردیم رفتم حساب کنم. تحویلدار یک آقای بسیار متشخص و مودب بود. گفتم غذای مارو حساب می کنید؟ گفت خواهش میکنم؛ اگر انتقاد و پیشنهادی دارید، خوشحال میشم ارایه بفرمایید. گفتم غذاتون خیلی عالی بود و خیلی دوست داشتم. ایشون هم نه گذاشت نه برداشت گفت: صدای شمام عالیه!!!
ای بابا! من آخه صدای خودمو رکورد میکنم اصلا واسم جذابیت نداره!! ولی خب بقیه چیز دیگه میگن!
سرتون را درد نیارم. هفته گذشته بالاخره به نظرات بقیه احترام گذاشتم و جرات کردم و شعری از سهراب جان سپهری را دکلمه کردم. شعر را در گروهی از دوستان تلگرامی قرار دادم به شدت بازخورد مثبت گرفتم. الان هم دوست نویسنده ای ازم خواسته کتابشون را دکلمه کنم! جالبه که الان خودمم از شنیدن صدای خودم لذت میبرم :) و الان حالم خیلی خوبه...
