این روزا دیگه همه با مفهوم اهدا عضو آشنان و جای بیشتری رو میون مردم پیدا کرده. اولین اهدا عضو بر می گرده به سال ۱۹۵۴ که آقای رونالد لی هریک کلیه اش رو به برادر دو قلوش داد. البته اینجا من بیشتر منظورم اهدا عضو بعد از مرگ هس نه وقتی زنده ایم. امروز توی ایران ما میتونیم با مراجعه به سایت اهدا که زیر نظر نظر دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیه ثبت نام کنیم . کارت اهدا عضو رو بگیریم که وقتی ناک اوت شدیم اعضامون رو به اونایی که نیاز دارن بدن. اعضایی که قراره زیر ۲ متر خاک خوراک باکتریا بشه. به نظرم فقط کافیه بدونیم که این جسم ما نیستیم. البته هنوز شاید در تقابل با شما قرار بگیرن و به خاطر این کارتون که در جوونی دارین انجام میدین سرزنش بشین. ولی خب اشکال نداره. به ندای قلبیتون گوش کنین. حالا اگه یه پل به آینده بزنیم دیگه اهدا عضو معنی خودش رو از دست میده. و آیندگان با تعجب صحبت میکنن که یه عده ای به دلیل نبود یک عضو جان خودشون رو از دست دادن. یا حتی خنده می کنن از اینکه یه عده ای توی لیست انتظار برا اهدا قرار می گرفتن. آینده ای که قراره هوش مصنوعی و پرینتر های سه بعدی نقش عمده ای رو داخلش بازی کنن. دیگه اون موقع کسی توی لیست پیوند نیس. از سلول هر کس واسه خودش یه عضو رو با پرینتر سه یعدی چاپ می کنن و با احترام بهش تقدیم میکنن. از خود برای خود. تازه در صورتی که یه فرد باگ ژنتیکی هم داشته باشه بعد از رفع باگ واسش چاپ می کنن. از اونجایی که این تکنولوژی نوظهوره ما فعلن باید تو سایت اهدا نام نویسی کنیم و منتظر توسعه پرنیترهای سه بعدی بمونیم. سوالی که میمونه اینه که آیا هوش مصنوعی و پرینتر سه بعدی و ژنتیک میتونه مرگ رو حذف کنه و انسان رو تا نابودی دنیا جاودان کنه؟!
