ادوارد اسنودن میگه:
«این استدلال که حق داشتن حریم خصوصی برایتان مهم نیست چون چیزی برای پنهان کردن ندارید هیچ فرقی با این ندارد که بگویید آزادی بیان، برایتان مهم نیست به این دلیل این که شما چیزی برای گفتن ندارید.
بارها پیش اومده در جمعهای مختلف، راجع به پرایوسی و لزوم استفاده از نرمافزارهای آزاد صحبت کردم، از اینکه دولتها نباید به اطلاعات خصوصیمون دسترسی داشته باشن. حالا چه این اطلاعات تو آمریکا ذخیره بشه چه ایران...
و هر بار تقریبا جوابهای مشابهی شنیدم:
?«من اصلا نگران پرایوسی ام نیستم! چون چیزی واسه پنهان کردن ندارم.»
?«حالا مگه من چی رو گوشیم دارم که بخوان ازش استفاده کنن؟»
?یک بار دوستی گوشیش رو نشونم داد در حالی که عکس دوست دخترش بکگراند گوشیش بود. با لحن تمسخرآمیزی گفت:
«حالا دولت میخواد با این عکس چیکار کنه؟»
در پاسخ به این افراد:
?لطفا همه اکانت ها و رمزهات رو به من بده که منم بفهمم دنیای دیجیتالیت چه جور میگذره؟(از شبکههای اجتماعی تا اطلاعات بانکی)
?یک ساعت گوشیت رو به من بده و اجازه بده به همه قسمتاش سر بزنم و هر چی رو دلم خواست با بقیه به اشتراک بذارم :)
??در کمال تعجب عده ای با این کار موافقت کردند و حریم خصوصی هیچ گونه مفهومی واسشون نداشت که قطعا آسیب هم خواهند دید.
چرا باید حریم خصوصی را جدی گرفت؟
به پرده های آویز اتاقت فکر کن. وقتی میخوای نور نیاد داخل و کسی اتاقت رو نبینه، خیلی راحت پرده رو میکشی جلو پنجره و به کار روزانه ات مشغول میشی!
کارهایی که قراره انجام بدی عجیب غریب نیستند، غیر قانونی نیستند. فکر کن میخوای فیلم ببینی یا کتاب بخونی یا غذا بخوری یا اصلا میخوای تمرین موسیقی کنی! اما دوست نداری دیگران شاهد این کارهای معمولی و روزانه ات باشند.
وقتی میخوای از خونه بری بیرون، در رو قفل میکنی تا مطمئن شی کسی در غیاب شما نتونه داخل بیاد. به خودت نمیگی چون من چیز خاصی تو خونه ندارم بذارم در باز باشه! کی به زندگی من اهمیت میده؟
زندگی دیجیتال شما هم همین جوره! وقتی از اپلیکیشن های انحصاری استفاده کنین، از سیستم عامل های انحصاری استفاده کنین، رمز اکانتهاتون ضعیف باشه، یعنی اجازه دادین هر کسی به زندگی خصوصیتون سرک بکشه. شاید پرایوسی اگر لاکچری حساب میشد خیلی خواهان داشت، اما فقط یکی از حقوق اولیه ما انسان هاست و حقوق اولیه ما تو این دنیا هیچ وقت لاکچری حساب نشد...
#دنیای_آزاد
#برده_نباشیم_انسان_بمانیم