خدای هر انسانی به اندازه ی اراده ی اوست.
شما نمی توانید صرفا بنشینید و دست روی دست بگذارید یا اینکه مدام در حال عبادت باشید و بگویید هر چه خدا بخواهد همان می شود.
فرض کنید هر کس درون خود خدایی دارد که به‌واسطه ی خدای درون می تواند به نیروی لایتناهی وصل شود.
حال هر چقدر اراده ی شما منسجم تر باشد ،خدای درون شما نیز قوی تر خواهد بود و رابطه ی شما با خدای کائنات محکم تر خواهد شد. شاید شما هم گهگاهی ایده های نو و خلاقانه یا نظریه ای در مورد یک موضوع داشته باشید که طبق این فرضیه،این جرقه از خدای درون شماست که به ذهن شما خطور می کند
از این به بعد به اراده ی شما بستگی دارد که چگونه با این جرقه رفتار کنید. یا میتوانید با هر قدم که به سمت آن ایده بر می دارید یک هیزم به این جرقه اضاف کنید و در آینده از گرمای شعله ی آن لذت ببرید ،یا اینکه به آن اهمیتی نداده تا همین کور سوی موفقیت شما آهسته آهسته خاموش و فراموش شود.
در نظر بگیرید شما مجبور شده اید برای ادامه ی زندگی به منطقه ای روستایی مهاجرت کنید. وقتی وارد آن منطقه می شوید ،می بینید مردم آنجا برای خرید مایحتاج زندگی مجبورند به روستای دیگری که از امکانات بهتری برخوردار است مسافتی را طی کنند و مواد مورد نیاز خود را تهیه کنند،آنگاه در برخورد با چنین حالتی چه میکنید؟
شما هم مانند سایر افراد روستا با خود حسرت وار می گویید : ای کاش یک فروشگاه در این منطقه بود ،یا اینکه به دنبال پیدا کردن راهکاری برای ساختن یک فروشگاه در آن منطقه می روید. بدون شک خدای درون اکثر مردم آن روستا این جرقه را در ذهن آنها آورده است که ای کاش یک فروشگاه در این منطقه بود،اما اراده ای وجود نداشته است که دست خدای درون را بگیرد و در دست خدای کائنات بگذارد و این ایده را محقق سازد.
تفاوت انسان های موفق با دیگران ،همان میزان بها دادن به خدای درون آنهاست.
ایمان طیبی
