چکیده
بر اساس آمار رسمی، در سال 2019-2018، 5754 نفر بر اثر خودکشی در نپال جان باختند. این رقم بالایی برای کشوری با جمعیتی 29 میلیون نفری است. کارشناسان بر این باورند که نرخ واقعی بسیار بالاتر است و بسیاری از خودکشی ها گزارش نمی شوند. دلیل این کم گزارشیِ خودکشی را اغلب انگ و جرم بودن اقدام به خودکشی می دانند. با وجود این، هرگز یک مسئولیت کیفری برای اقدام به خودکشی در نپال وجود نداشته است. این مقاله درباره ی دلایل ادارک جرم بودن اقدام به خودکشی در این کشور و پیامدهای آن، و راه های پرداختن به این مسائل بحث می-کند. ما دریافتیم که دخالت پلیس در مراحل آغازین تحقیقات خودکشی این ادراک های عموم را تأیید می کند که اقدام به خودکشی یک جرم قابل مجازات است و این امر ممکن است انگ خودکشی را تقویت کند. جرم انگاری اخیر همدستی در خودکشی به این ادراک انجامیده است چون عامه ی مردم ممکن است تفاوت میان همدستی در خودکشی و اقدام به خودکشی برایشان روشن نباشد. جرم انگاری خودکشی نه در قانون بلکه در اذهان باعث دلسردی گزارش دهی و رفتار یاری خواهی می شود و افرادی که نیاز به پشتیبانی و خدمات دارند را قربانی می کند. ما استدلال می کنیم که جرم زدایی فراتر از صرفاً حذف بندهای حقوقی منسوخ شده از وضعیت حقوقی است، بلکه افزایش آگاهی عمومی درباره ی دلایل تحقیق پلیس درباره ی مرگ های مشکوک، آموزش حساسیت، و آموزش مقامات دولتی، سیاست گذاران، و پلیس درباره ی خودکشی و پیشگیری از آن را در بر می گیرد. این کنش ها و اقدامات برای رد کردن افسانه ی جرم انگاریِ اقدام به خودکشی در نپال مورد نیاز هستند. یافته های ما می تواند برای پژوهشگرانی که بر روی کاهش دادن انگ خودکشی و جرم زدایی از اقدام به خودکشی کار می کنند، اهمیت بیش تری داشته باشد.
مقدمه
کاهش دادن سریع نرخ خودکشی جهانی، رمز تحقق بخشیدن آرمان های توسعه ی پایدار به ویژه آرمان 3.4 است که مستقیماً مربوط به پیشگیری از خودکشی است (مجموع عمومی سازمان ملل، 2015). پیشرفت به سوی تحقق این آرمان به دلیل انگ رایج خودکشی که منجر به کم گزارش دهی می شود، مشکلات نظارت، و نبود اراده ی سیاسی در تدوین راهبردهای جامع پیشگیری از خودکشی با موانعی رو به رو است. در نپال، این ادراک و باور عمومی وجود دارد که اقدام به خودکشی جرم انگاشته می شود، اگرچه این امر هرگز درست نبوده است. با توجه به نرخ خودکشی گزارش شده ی بالای نپال، بجا است تا درباره ی وضعیت ادراک شده و حقوقی واقعی خودکشی و اقدام به خودکشی (خودکشی نافرجام)، قوانین گزارش کردن خودکشی، پیاده سازی آن ها، و تأثیر آن ها بر گزارش دهی واقعی بحث کنیم.
نتیجه گیری
خواه خودکشی به وسیله ی بیماری روانی تسریع یابد یا خیر، این یک نشانه از آسیب پذیری است و اغلب فریادی برای یاری و کمک است. شخصی که اقدام به خودکشی کرده است، به اندازه ی یک فردی که نیازمند است، نیاز به یاری و کمک دارد.
در جهان، و در نپال، برای برآوردن اهداف ترسیم شده توسط آرمان های توسعه ی پایدار مبنی بر کاهش دادن نرخ خودکشی به میزان 30 درصد تا سال 2030 (آرمان 3.4)، افزون بر مداخله های سلامتی و اجتماعی کارامد برای پیشگیری از خودکشی، دولت ها باید اقدام عاجلی برای بهبود ثبت و مستندنگاری خودکشی و کاهش انگ و تبعیض مرتبط با آن اتخاذ کنند. این امر باعث خواهد شد که رخدادهای خودکشی و اقدام به خودکشی رویت پذیرتر شوند، و محیط مساعدی برای نظام های پشتیبانی از نیازمندان فراهم کنند. همکاری میان بخشی بین نهادهای دولتی، راهنمایی روشن پیرامون گزارش دهی و اتخاذ راهبردهای پیشگیری از خودکشی نخستین گام های اساسی در تدوین یک پاسخ جامع به خودکشی هستند. کشورهایی که اقدام به خودکشی را جرم می انگارند باید پیامدهای بهداشت عمومی و حقوقی جرم انگاری را با این دیدگاه در نظر بگیرند که خودکشی نه به عنوان یک جرم بلکه یک مساله ی بهداشت عمومی تلقی شود.
این مقاله ISI در سال 2022 در نشریه الزویر و در مجله بین المللی حقوق و روانپزشکی و توسط دانشگاه ادینبورگ منتشر شده و در سایت ای ترجمه جهت دانلود ارائه شده است. در صورت نیاز به دانلود رایگان اصل مقاله انگلیسی و ترجمه آن می توانید به پست دانلود ترجمه مقاله ادراک جرم بودن اقدام به خودکشی در نپال و تاثیر آن بر گزارش کردن خودکشی در سایت ای ترجمه مراجعه نمایید.
