توو ایران فضا بسته بود. نمیذاشتن کاری که میخوام را بکنم، هرجا رانت می خواست. هر کاری نیاز به حمایت داشت حتی یه تشویق ساده، یه قدردانی، یکی که بدون گه اضافی، بگه باریکلا، نه بگه آفرین. نه بگه چقدر جات خالیه توو سازمان ما. بعد از یه مدتی میفهمی، اونا میفهمن که تو بیشتر از اونا بلدی یا میفهمی، ولی برای انکه جایگاه خودشون رو توو سازمان از دست ندن، به تو راه نمیدن. به تو جا نمیدن حتی. چی بشه که یه شرکت خصوصی، که رشد و پیشرفت را بفهمه و دنبال آدم های توسعه طلب باشه، تو را جذب کنه. ترند واقعا این رو فهمید...
از تیوا رفتم فیلیمو، از فیلیمو رفتم دنبال بیزینس خودم و بعد رفتم ترند. تیوا فهمید من کی ام، اما بهم فرصت توسعه نداد. چرا داد ولی من از دستش دادم. فیلیمو، فرصت داد ولی ارزش نداد. و احساس کردم شاید یک سو استفاده بشه در آینده. با بیزینس خودم شاد بودم، لذت بردم و بعد ترند. برای ترند جوری کار کردم و میکنم که دارم لذت می برم. یعنی یه جوری که دلسوزی من توو کار را فهمید. لمسش کردن. و همین شد که این بار دلم خواست بمونم.
با حفظ همه فرصت ها و شرایط اومدم آمریکا. به دنبال سرزمینی که بتونم ایده ای که 6 ساله از این کشور به اون کشور میبینم لانچ بشه. اولش بلاک شدی بر سر موانع. اما... اما هرچی میگذره میفهمه اینقدر فرررررصت هست که منی که از محدودیت اومدم دارم دیوونه میشم که هر روز که به این فرصت ها نمیرسم انگار دارم روز ها را میرسونم.
حالا اینجا فکر نمیکنم دارم حیف میشم، اینجا فکر میکنم وقتی از من استفاده نمیکینین، دارین حیف میکنین منو. بذار یه جور دیگه بگم. توو ایران من مفعول بودم در حروم شدن. الان اینجا فاعلم در حروم شدن. میخوام برم پیش استادم. بگم تو رو خدا از من استفاده کن. این همه فرصت... بذار فلان کار را براتون بکنم.
حس عذاب وجدان دارم. عذاب از این همه دری که بازه و داری استفاده میکنی و دلت میخواد قدردانی کنی ولی فرصتش را بهت نمیدن.
عجیب دنیایی ه!
