اولین باری نیست که سعی میکنم نقد فیلم بنویسم ولی اولین باری هست که منتشر میکنم؛ امیدوارم خوب از آب دربیاد:)
اولین باری نبود که با دیدن یه فیلم ایرانی به وجد اومدم ولی اولین باری بود که یاد یکی از شاهکارهای دنیا در صنعت فیلم سازی افتادم..
فکر میکردم بعد از دیدن usual suspects دیگه میتونم حدس بزنم که توی هر فیلمی مقصر کیه اما باز هم توی تله نویسنده گیر افتادم و به همین خاطر تا آخرش لذت بردم.
شنای پروانه داستانی را روایت میکند، از مخاطب می‌خواهد که تصمیم بگیرد؛ مقصر کیست؟ به چه کسی باید اعتماد کرد؟ حرف چه کسی را باید باور کرد؟ اگر چیزهایی بشنوی یا ببینی که شاکله تمام تلاش‌هایی را از ببرد ، آنوقت چی؟ چکار میکنی؟ چطور تصمیم میگیری؟ چطور تصمیم درست میگیری؟ اصلا تصمیم درست چیه؟ حق با کیه؟
درگیری ذهنی مخاطب با جواب تک تک این سوالات دلیل جذابیت این فیلم است!
نویسنده یقه مخاطب را همان اول کار گرفته و به وسط ماجرا پرت میکند و نمی‌گذارد ویراژ بروید و از مسیر اصلی منحرف شوید ؛ راست و مستقیم داستان را شروع میکند و شما را همانجا رها میکند..
وقتی شما را با اصل ماجرای حجت و هاشم و درنهایت پروانه آشنا کرد ، می گذارد همراه با راوی داستان کنکاش کنید که مقصر کیست و درنهایت تصمیم درست چگونه باید گرفته‌شود.
اولین فیلم درامی بود که از جواد عزتی دیدم و با اینکه تمام ذهنیتی که ازش داشتم برای فیلم های طنز بود، ولی الحق و الانصاف خوش درخشید. شاید در شروع فیلم فکر کنید قرار است امیر آقایی و طناز طباطبایی داستان را جلو ببرند اما نه عزتی است که بار اصلی را به دوش می‌کشد. اما با اینهمه آقایی و طباطبایی مثل همیشه زیباترین اجرا را به نمایش گذاشتند.
انتخاب بازیگری به خوبی انجام شده بود؛ چه پانته آ بهرام و علی شادمان با حضور تک سکانسه آن‌ها و چه مهدی حسینی نیا و ایمان مصفا و چه بازیگران ناآشنایی مثل آبان عسکری ، همه و هم عالی بودند.هر کس در جای درستی از فیلم استاده بود. انتخاب مه لقا باقری بعنوان همسر جواد عزتی خیلی در طبیعی نشان دادن فیلم موثر بود و البته تا حدودی هم هنجارشکنانه!
در کل، اگر بدنبال ۲ساعت دیدت فیلم درام و همینطور رازآلود ایرانی هستید، شنای پروانه انتخاب خیلی خوبی خواهد بود.
