همیشه نمیدونم چطور شروع کنم، بهونه جور میکنم و خودم رو به لنگیدن میزنم و از وسط ماجرا وارد میشم. فعلا با همین فرمون پیش میریم تا انشالله شفا پیدا کنم;)
فيلم خورشید ساخته سال ۹۸ و به کارگردانی شخصی نام آشناست؛ مجید مجیدی
او که به کارکردن با بچه ها و نقش پررنگ آنها در فیلم‌هایش معروف است ، همچون بچه های آسمان و رنگ خدا، این بار هم نخواست خلف عادت کند و کست بازیگری فیلمش را پر کرد از بچه ها ..
این بار البته، پای ریسک بزرگی در میان است؛
قرار است نا بازیگر به صحنه بیاید
اما قرار نیست نقشی جز خودش را بازی کند..
بچه ها البته که همیشه خودشان اند
خصلت هایی دارند جدانشدنی
هرجا که باشند
هرچه که کنند
حتی اگر کودک کار باشند ..
مجیدی نخواسته بود که کودکی که نمیفهمد،
شب و روز در خیابان بودن چگونه است
جنس فروختن چه شکلی است
ناامید شدن در پس شیشه های بالارونده ماشین های پشت چراغ قرمز چطور است
و شاید حتی وقت نکردن برای بچگی کردن در طول روزها و ماه‌ها
و همه و همه ی چیزهایی که ما نمیفهمیم و خبر نداریم را .. ؛
نخواست و چه بهتر که نخواست به دست بازیگرانی بدهد که تصوری ندارند از موقعیت ها و اتفاقات و احساسات و آرزوها و اشک ها و لبخند هایی که در ذهن و چشم کودکان کار است.
خلاصه کلام اینکه
کار به کاردان سپرده شده ..
جمعی نابلدِ کار اما آشنای راه حتی در فضای غیرحقیقی..
چنان بر سر صحنه درخشیده اند که اگر ندانی چکاره اند ، ذهنت هم خطور نخواهد کرد که تجربه ی کار ندارند.
خورشید داستان کودکانی رنج کشیده را به سادگی که نه ، با یک دوراهی همراه می‌کند
شکی که منجر به تصمیمی
و تصمیمی که منجر به اتفاقاتی
..و مدام هی چه میشود و چه میشود
و این دلهره در بند بند فیلم جریان دارد..
آخر داستان های کودکانه خوش است
اما سینما ها پایان متفاوت دارند
باید دید چه می شود...
بچه ها شاید در نمای اول کافی بنظر نرسند،
لذا علی نصیریان و جواد عزتی و طناز طباطبایی وارد شدند تا به فیلم رنگ تجربه بپاشند؛ مخصوصا آقای عزتی که به بهترین شکل و این دفعه در یک ظاهر متفاوت حاضر شده است..
سرتان را درد نمی آورم ..
فیلم نه طولانی بود و نه کوتاه
یک ساعت و نیم، فیلم درام با کمی پس زمینه رنج و دلهره اجتماعی
ببیند ولی اینبار سعی کنید لذت نبرید!
