بر شانه‌های ضریحت تا می‌گذارم سرم را...

دیروز چهارشنبه ۱۵ مرداد بود. نود و ششمین چهارشنبه‌ی امام رضایی...

صبح زود رفتم حرم: ساعت هنوز ۶ نشده بود که کنار ضریح بودم و چقدررر صبح ها، حرم بهشتی‌تر است...

توی مسجد گوهرشاد، بعد از زیارت نشستم و اشعار رضوی را مرور میکردم، تا رسیدم به این غزل:

بر شانه‌های ضریحت تا می‌گذارم سرم را

انگار میگیری از من غوغای دور و برم را

حرفی ندارم به جز اشک: نه حاجتی نه دعایی

دست شما می‌سپارم این چشم‌های ترم را