بالاخره صبح شد و من با تنی خسته و روحی داغون بیدار شدم زنگ زدم به دفتر و گفتم مریضم نمیتونم بیام گفتن تا ظهر بمون خونه ولی سعی کن ظهر بیای مشتری زیاد داریم.
تو تختم بودم تا ساعت ده که گوشیم زنگ خورد. خودش بود پریدم نسشتم رو تخت و جواب دادم به فارسی حرف زد و گفت باید حضوری قرار بزاریم ما پشت تلفن هیچ حرفی نمیزنیم. گفتم باشه. گفت ساعت 11 مترو دلیسی باش گوشیت هم روشن باشه بهت زنگ میزنم.
دوش گرفتم و لباس پوشیدم با مترو دلیسی یه ربع فاصله داشتم و دور نبود ازم
لباس پوشیده و مرتب تنم کردم بدون ارایش، پولهام رو قایم کردم و فقط یه صد لاری گذاشتم پیشم باشه ترسیدم ازم بدزدن یا بیفتن دنبالم جامو یاد بگیرن، نصف پولهام رو با لپ تاپم رو بردم گذاشتم تو اتاق بغلی یه دختر ایرانی بود بهش اعتماد زیادی نداشتم ولی بهتر ازین بود یهو بیان دنبالم ازم بزنن... بدترین افکار اومده بودن سراغم و ترس وجودم رو پر کرده بود.
رفتم مترو دلیسی و منتظر شدم بیشتر از 30 دقیقه وایستاده بودم که تلفنم زنگ خورد خودش بود جواب دادم گفت پشت سرم وایستاده برگشتم دیدم یه پسر ایرانی با یه تیپ کاملا معمولی پشتم وایستاده. تلفن رو قطع کردم و رفتم سمتش. سعی میکردم محکم باشم و نفهمه که ترسیدم. باهم دست دادیم وسلام و علیک کردیم و گفت میخوای کجا بری؟ گفتم میخوام از مرز خارج شم... گفت خب حالا هیچی نگو بیا بریم تو ماشین باهم حرف میزنیم اینجا نمیشه. دنبالش رفتم ماشینش یه ماشین نیسان مدل قدیمی بود و تروتمیز سوار شدیم و شروع کرد به صحبت کردن. گفت من از الان میگم کارت درست نیست هزارتا مشکل ممکنه برات پیش بیاد ولی من پولمو میگرم و کارو انجام میدم ولی هیچ تضینی برای اونور نیست من تضمین میکنم تو رو سالم از مرز رد کنم ولی اونور هرچی شد پای خودته... گفتم باشه... هزینه رد کردن من از مرز میشه 3000 لاری تخفیفی هم تو کار نبود. گفت نصف پول رو اول میگیرم نصف بقیه اش رو وقتی قرار شد از مرز رد شدی. اگه از مرز نتونستم ردت کنم نصف پولت میره ، چاره ای جز قبول تمام شرایطش نداشتم. گفت فقط میتونم پول و یه کوله پشتی همرام ببرم گفتم دوتا چمدون دارم تمام زندگیم تو اون دو تا چمدونه!! گفت مشکل خودته نمیتونی بیشتر از یه کوله پشتی با خودت بیاری. گفتم باشه... قرار شد زمان و مکان رو بهم خبر بده تا با پول برم پیشش...
