رسوبی که داخل لوله ها و روی کویل آبگرمکن ها و سردوش ها تشکیل می شود مواد معدنی محلول در آب هستند که به صورت کریستال های سخت و فاقد شکل منظم روی سطوح داغ رسوب می کنند. این وضعیت باعث می شود تا انتقال حرارت کاهش یافته و از قطر مفید لوله نیز کاسته شود.
افزایش ضخامت لایه های رسوبی علاوه بر اختلال در انتقال حرارت، شرایط مساعدی برای آغاز خوردگی و پوسیدگی تدریجی در محیط زیر لایه های رسوبی فراهم می کند، به طوری که همه ساله در جهان میلیون ها دلار صرف نگهداری و تعویض تجهیزات و لوله کشی های آسیب دیده از این پدیده می شود. این مسئله عامل اصلی گشوده شدن زمینه ای به نام رسوب گیری و صنایع مربوط به رسوبگیری الکترونیکی آب شده است.
رسوبگیر الکترونیکی که اولین بار در سال ۱۹۹۴در آمریکا و سپس در سایر کشور های صنعتی تولید شد، سالم ترین و ساده ترین روش حذف رسوبات آب می باشد، ضمن این که هزینه مصرف برق آن ناچیز بوده (۵ وات در روز) و هزینه نگهداری آن صفر است.
در هر دو روش، مصرف کننده باید علاوه بر جایگزین کردن نمک یا مواد شیمیایی مصرف شده، نسبت به تعمیر دوره ای تجهیزات آن نیز اقدام کند.
با استفاده از سیستم اسمز معکوس انجام می شود که علاوه بر بهای اولیه بالا، هزینه استفاده و تعمیرات آن نیز زیاد است.
کاربرد محدود از نظر قطر لوله و شدت جریان دارد.
علاوه بر هزینه بالا، برای طیف گسترده شرایط کاری عملی نمی باشد.
در این روش، با فناوری الکترونیک، در آب میدان الکتریکی ایجاد می شود که در نتیجه آن ذرات کربنات کلسیم و ساید مواد معدنی موجود در آب توسط امواج بی صدا به صورت معلق یا محلول در می آیند.
این امواج از دو سیم پیچ(کویل) سطح خارجی لوله پیچیده می شوند، متصاعد شده و به طور مداوم در محدوده نصب رسوبگیر الکترونیکی، به آب داخل لوله ولتاژ القا می کنند.
