هیچ وقت روی اهداف و پلن هامون تعصب نداشته باشیم و حاضر باشیم در هر زمانی اون ها رو به چالش بکشیم و دوباره وارسی کنیم، و اتفاقا اون اهداف خیلی بزرگ و به نظر مشخص و مبرهن خیلی بیشتر نیاز به قرار گرفتن در این چالش رو دارن.
مدت طولانی ای در یک مسیر بودن، الزاما دلیل قانع کننده و منطقی ای برای ادامه دادن اون مسیر نیست. همیشه باید یک دلیل منطقی و اصولی برای ادامه دادن باشه حتی اگر در قدم 99 از یک راه 100 قدمی هستیم.
اینها چیزهایی بود که با تمام سلول هام درک کرده بودم و وقتی کتاب "هنر شفاف اندیشیدن، رولف دوبلی" و "قوی سیاه، نسیم طالب" رو خوندم با جسارت بیشتری در موردش حرف میزنم.
