مبادرت به قتل خود در مواردی که براساس محاسبه عقلایی و با توجیه منطقی انجام می‌شود دارای سه صورت است:
1. قتل خود به منظور کاهش رنج و آلام خویش (مبتلایان به بیماری‌های صعب‌العلاج و یا مسلمانانی که گرفتار و اسیر دست دشمن‌اند و توان تحمّل شکنجه‌های ضد انسانی و حفظ اسرار کشور را ندارند).
2. قتل خود به منظور رساندن نفع به دیگران بدون آن‌که ضرری متوجه دیگری شود (مأموران اطفای حریق و یا اقدام استشهادی از قبیل رفتن روی مواد منفجره به منظور نجات هم‌رزمان خویش).
3. قتل خود به منظور رساندن ضرر به دیگران و نابود کردن آنها (عملیات استشهادی).
شاید بی‌جهت نباشد فقیهی که در کشوری مانند عراق زندگی می‌کند که گروه‌های مختلف درگیری نظامی دارند، به‌کارگیری چنین شیوه‌ای را تجویز نمی‌کند! او احساس می‌کند که با این روش‌ها آتش جنگ نه تنها کنترل نمی‌شود بلکه شعله‌های آن افروخته‌تر می‌گردد.
جهاد در فقه معاصر شیعه | محمد سروش محلاتی | میراث اهل قلم
