یکی از سوالاتی که هر فارغ‌التحصیل بانمکی حداقل یه بار با خنده پرسیده، اینه که انتگرال توی زندگی به چه دردی می‌خوره؟
انتگرال به هیچ دردی نمی‌خوره و به خاطر نمره توی دبیرستان باید یاد بگیریش و بعدش بندازی دور؛ ولی حداقل درس زبان فارسی که به درد می‌خوره. اونو چرا یاد نگرفتی؟!
درس زبان فارسی با اون کتاب‌های خشک و زمختش، روی مخ خیلی از دانش‌آموزا بوده و هست. ولی جدای بعضی از بخش‌های چرتش، درس خیلی به‌دردبخور و کاربردی‌ای هست.
از آموزش نامه‌نگاری اداری، تا قواعد ویرایش متن و هزار تا چیز دیگه داخل درس زبان فارسی مطرح میشه. موضوعاتی که خیلیاش از همون دوران دبیرستان به کار میاد و نمی‌دونم چرا باید یه دانش‌آموز این درس رو هم برای نمره تقلب کنه و ازش بگذره! دیگه کاربرد چیه مگه؟
قرار نیست این مطلب غُرغُر باشه و می‌خوام فقط یه نکته خیلی ساده رو بنویسم تا یادآوری بشه.
این ویرگول کوفتی رو هیشکی نمی‌دونه کجا باید بذاره. من حتی با اینشم مشکل ندارم. اصلاً هر جا دلت می‌خواد ویرگول بذار. ولی حداقل درست بذارش.
شما دارید یه مطلبی رو می‌نویسید و احساس می‌کنید لازمه یه جایی ویرگول بذارید. دکمه‌های «شیفت» و «ف» رو (تو ویندوز) فشار می‌دید و ادامه مطلب رو می‌نویسید. اینجا سه تا حالت به وجود میاد:
اگر بین ویرگول و سایر کلمات فاصله نگذارید،اشتباه است.
اگر بین ویرگول و سایر کلمات فاصله بگذارید ، اشتباه است.
اگر بین ویرگول و کلمه بعدی آن فاصله بگذارید، درست است.
این سه تا جمله رو خوب بنگرید تو رو خدا!
هر جا که ویرگول می‌خواید بذارید، قبلش فاصله نذارید و بعدش بذارید. همین!
درباره همه چیزای دیگه‌ی این مدلی مثل نقطه، علامت تعجب، نقطه‌ویرگول و... هم این صادقه.
بعد نقطه‌ی لعنتی، همیشه فاصله میاد و قبلش خیر. به همین سادگی.
