در علوم سیاسی، سازمان ها از نظر میزان و نحوه اثر گذاری بر روندهای سیاسی به دو سته تقسیم می شوند.دسته اول شامل نهاد هایی با ماهیت کاملا سیاسی، مانند احزاب و تشکل های سیاسی هستند که مستقیما و با ضریب نفوذ بالا بر سیاست نقش دارند و در انتخابات به صورت مستقیم دخالت کرده و مشخصا در پی قدرت و اهداف سیاسی هستند.
اما دسته دیگر سازمان هایی هستند که اگرچه اهداف سیاسی نداشته و تشکل های غیر سیاسی محسوب می شوند اما از طریق ایجاد سرمایه اجتماعی، به صورت غیر مستقیم بر سیاست اثر می گذارند. سازمان های ورزشی، ان جی او ها و رسانه ها از جمله این سازمان ها هستند که می توانند از طریق ایجاد و جذب سرمایه اجتماعی بر مناسبات قدرت و سیاست اثر داشته باشند.
آنچه مشخص است نحوه مدیریت ورزش در سطح شهرستان ها، الگوی کوچک اما یکسانی از مدیریت ورزش در سطح کشور است که به نحوی تحت تاثیر اقتصاد و سیاست قرار دارد، که نتیجه آن چندان به نفع ورزش شهرستان نخواهد بود.
بررسی اجمالی وضعیت هییت های ورزشی در چند سال اخیر، با توجه به این که سکان مدیریت آنها در شهرستان شهریار به غیر ورزشی ها سپرده شده است نشان می دهد که عملکرد اکثر این هییت ها مطلوب نبوده و تنها نتیجه آن برای ورزش شهرستان، سوختن زمان،فرصت، امکانات و استعدادها بوده است.
توجیه مدیران ورزشی در استفاده از افراد غیر وزشی این است که، این افراد با استفاده از جایگاه سیاسی، اجتماعی و گاها اقتصادی خود، پتانسیل تزریق منابع مالی به ورزش را دارا بوده و می توانند به ارتقای سطح ورزش شهریار کمک کنند.
به نظر می رسد امروزه نگاه غالب به هییت های ورزشی، استفاده از ظرفیت نهان این سازمان ها جهت پیشبرد مقاصد اقتصادی و سیاسی برخی افراد و جریان ها است و افراد غیر ورزشی که مسند هییت های ورزشی شهرستان را دردست گرفته اند، اغلب در پی اهداف شخصی و سیاسی خود هستند و وقت کمتری را به ورزش و حل مشکلات ورزشی اختصاص می دهند. این امر از طرفی موجب لطمه به ورزش شهرستان شده و از طرف دیگر مقاصد سیاسی و اقتصادی مورد نظر را نیز براورده نکرده است.
ظرفیت نهان سازمان های ورزشی به عنوان محرک سیاست و ایجاد کننده سرمایه اجتماعی، زمانی به فعلیت می رسد که ورزش، خود صنعتی مولد و پول ساز باشد و این مهم تنها با مدیریت صحیح و هدفمند ورزش محقق خواهد شد.
به بیان ساده تر زمانی که اصل بر بهره برداری از ظرفیت های فرعی ورزش قرار گیرد، نه تنها به سر انجام نمی رسد بلکه از اهداف اصلی نیز باز خواهد ماند.
در نتیجه استقلال هییت های ورزشی و فعالیت آنها در راستای رسالت های اصیل خود که پیشرفت و ارتقای ورزش از جمله آن هاست، بهترین راه برای بیرون رفتن ورزش از حالت ایستا و ایجاد پویایی در ورزش است که می تواند موجب حصول نتیجه و تبلور ظرفیت های پیدا و نهان ورزش باشد.
