گاهی اوقات لابلای اخبار، به رویدادهایی بر می‌خوریم که اگر از یک دوره تاریخی حذف بشن به کلی دید و برداشت آدم رو عوض میکنن. مصاحبه روزنامه رسالت با حسین دهباشی یکی از این رویدادهای تعیین کننده و به قولی Milestone است. متنی که در #روزنامه_رسالت چاپ شده از این لینک قابل دیدنه. در ادامه هم میتونید بخونیدش:
حکم حبس چهار ماهه برای #حسین_دهباشی، در دادگاه تجدیدنظر هم تایید شد. سازنده فیلم تبلیغاتی #حسن_روحانی در سال 92 که مبدع بسیار از جملات مشهور آقای رئیس‌جمهور هم هست، پس از پیروزی روحانی، خیلی زود با دولت زاویه پیدا کرد و به منتقد جدی دولت تبدیل شد. او که اکنون به واسطه شکایت یکی از وزرای دولت، قرار است چهار ماه متحمل حبس شود، به خبرگزاری تسنیم گفته:
«اگر می‌دانستم که دولت فعلی تا این‌حد بی‌جنبه است، نطق روحانی را نمی‌نوشتم و از این بابت پشیمانم.»
او که زمانی طراح عباراتی چون «من سرهنگ نیستم» و «پناه می برم به خدا از بستن دهان منتقدان» برای حسن روحانی بود، دیروز در حساب توئیتر خود نوشت:
«اگر از احوال این رفیقتان جویا باشد، حکم ۴ ماه حبس قطعی به جهت شکایت دولت (وزارت بهداشت) در باب تشویش اذهان عمومی در مرحله تجدید نظر نیز عیناً تایید و به اجرای احکام ابلاغ شد؛ و فدای سر شما و ان‌شاء الله کفاره گناه ناخواسته در تبلیغ اهل نالایق قدرت».
متن گفت‌و‌گوی روزنامه رسالت با حسین دهباشی را از نظر می گذرانید:
رسالت: در مورد توئیتی که امروز در صفحه شخصی خود منتشر کرده اید مبنی بر تایید حکم چهار ماه حبس در مرحله تجدید نظر و ابلاغ آن به اجرای احکام، سوالی مطرح است و آن هم این که، نوشته اید این محکومیت، کفاره گناه ناخواسته من در تبلیغ اهل نالایق قدرت است. مگر شما واقعا شخصیت آقای روحانی رو نمی شناختید؟
دهباشی: نه فقط من، بلکه هیچ کس دیگر تا پیش از سال 92، شخصیت آقای روحانی را در خارج از حوزه امنیتی و تا حدودی سیاست خارجی نمی شناخت. ایشان تجربه حوزه اجرایی نداشتند، دیدگاه های فرهنگی و دیدگاه های اقتصادی ایشان را هم کسی نمی دانست، مگر چند نفر که خیلی به ایشان نزدیک بودند. بقیه واقعا از شخصیت و عملکرد و دیدگاه های ایشان به ویژه در حوزه فرهنگ بی اطلاع بودند.
فکر نمی کردم روحانی با حوزه فرهنگ امنیتی برخورد کند
رسالت: آن بعد از شخصیت آقای روحانی که در حال حاضر بسیاری از دانشگاهیان و سیاسیون با آن به مشکل خورده اند، بعد اجرایی و اقتصادی نیست، البته در ناکارآمدی این ابعاد دولت که تردید نیست، اما آن چه بسیار چون شما را به ستوه آورده همان بعد امنیتی و مدارا و نبستن دهان منتقدان است.
دهباشی: آن متن «پناه می برم به خدا از بستن دهان منتقدان و استبداد رای» که آقای روحانی در مراسم تنفیذ در محضر مقام معظم رهبری خواند را خود من نوشتم که بعدا بر اساس آن یک کلیپ هم ساخته شد. آن وقت (تابستان 92) که این متن را می نوشتم، واقعا از صمیم قلب باور داشتم که ایشان این گونه عمل خواهند کرد. ما فکرمی‌کردیم در حوزه امنیتی روحیات امنیتی داشته باشند، اما فکر نمی کردیم روحانی این روحیات امنیتی را به حوزه فرهنگ هم تسری دهد. نه تنها من، دیگران هم چنین فکری نمی‌کردند.
این که فرد امنیتی در حوزه خودش با همان اقتضائات عمل کند، عجیب نیست. عجیب آن است که در خارج از حوزه امنیت، با روش امنیتی برخورد شود.
وقتی شخصی در جایگاه ریاست جمهوری قرار می‌گیرد، اقتضا این است که در حوزه اقتصاد، اقتصادی عمل کند، در حوزه سیاست خارجی بر اساس سه اصل عزت و حکمت و مصلحت که رهبری فرمودند، عمل کند و در مواجهه با فرهنگ هم با آداب حوزه فرهنگ عمل کند، نه آن که فرهنگ را امنیتی کند.
روحانی اساسا اهل فرهنگ نیست
رسالت: شما از چه زمانی متوجه شدید آقای روحانی خودش استبداد رای دارد و آن فردی نیست که شایستگی تبلیغ شدن را داشته باشد؟
دهباشی: من تصور نمی کنم روحانی در تمام حوزه ها نالایق است. روحانی حتما شایستگی هایی دارد. اما وقتی من از منظر فرهنگی نگاه می کنم، روحانی اساسا آدم فرهنگی نیست. این واقعیت که ایشان اصلا فردی فرهنگی نیست، از همان چینش کابینه تقریبا مشخص شد.یعنی از شهریور 92 تردید ها آغاز شد. ما تصور می‌کردیم وزیر ارشاد یک چهره شناخته شده حوزه فرهنگ و ادب و هنر باشد. ما انتظار داشتیم معاون اطلاع رسانی رئیس‌جمهور، مشاور مطبوعاتی رئیس‌جمهور، مشاور فرهنگی رئیس جمهور، معاون مطبوعاتی وزارت ارشاد و رئیس سازمان سینمایی وزارت ارشاد همه افراد فرهنگی باشند. در حالی که در تیم ابتدایی آقای روحانی، به جز آقای صالحی که الان وزیر ارشاد هستند و سال 92 معاون فرهنگی وزارت ارشاد بودند، در سطوح مدیران عالی رتبه فرهنگی، در کل کشور حس می کردیم همه یا نالایق هستند و یا گمنام هستند و قبلا محک نخورده اند. معاونت‌های دیگر وزارت ارشاد هم افرادی نبودند که پیشینه فرهنگی داشته باشند بقیه هم یا اصلا فرهنگی نبودند یا هیچ تطابقی با شعارهای وقت روحانی از جمله مدارا و تحمل نداشتند.
هر چه جلوتر رفتیم، وضع بدتر شد. وقتی وضعیت خیلی بدتر شد که با نزدیک شدن به #انتخابات_96 و عوض شدن حلقه اطرافیان آقای روحانی، ادبیات روحانی در سخنرانی ها نسبت به مخاطبان توهین آمیزشد. به یک نفر می گفت نلرزید، به یک نفر می‌گفت بزدل سیاسی به دیگری می‌گفت بی‌شناسنامه. فرهنگ واژگان دولت عوض شد و کلماتی وارد واژگان روحانی شد که تناسبی با ادبیات او در سال 92 نداشت.
رسالت: با رفتن و فاصله گرفتن شما و افرادی مانند شما از دولت، چه کسانی نزدیک تر شدند و اطراف آقای روحانی، به تولید ادبیات سیاسی پرداختند؟
دهباشی: ترجیج می‌دهم اسم نیاورم، مخاطبان خودشان می دانند.
رسالت: مسئله شما با دولت، شخص روحانی است یا جریان کارگزاران و اعتدال و توسعه را ناسالم و ناکارآمد می دانید؟
دهباشی: من به عنوان شهروند در حوزه‌های مختلف نظراتی دارم، اما حوزه تخصصی من فرهنگ است. اولین جایی که من از دولت فاصله گرفتم، قضیه برجام بود. مهم‌ترین نکته این نبود که برجام مطابق سلیقه من نبود، مهم ترین مسئله این بود که ما در برجام به مسئولین، به رسانه‌ها و به مردم اطلاعات غلط می دادیم و گمراه‌شان می‌کردیم.
اگر خاطرتان باشد در فکت شیت هایی که وزارت خارجه آمریکا منتشر می کرد، مسئولان وزارت خارجه ما می گفتند که این ها موضوعات دیگریست که البته بعدها معلوم شد چنین چیزی هم نبوده است.
دولتی ها به «عدم صداقت» می‌گویند: «سیاست ورزی»
رسالت: یعنی شما یکی از اشکالات اصلی دولت را عدم صداقت می دانستید؟
دهباشی: کلمه ای که ما به آن می‌گوییم عدم صداقت، خود مسئولان دولت به آن می‌گویند سیاست ورزی. دولتی ها به جای واژه عدم صداقت، از واژه ای بسیار شیک مثل سیاست ورزی استفاده می‌کنند که یکی از مصادیق آن بزک کردن دستا وردها
و کوچک نشان دادن ناکامی‌هاست. من به خاطر همین مسائل از تمام مسئولیت‌های دولتی، استعفا کردم.
رسالت: چه مسئولیت هایی؟
دهباشی: من متن سخنرانی های آقای روحانی را می‌نوشتم، معاون مرکز بررسی‌های استراتژیک بودم، مشاور جوانان وزیر ورزش بودم و عضویت در یکی دو کمیته دیگر.
رسالت: پست دیگری هم به شما پیشنهاد شده بود؟
دهباشی: الان حضور ذهن ندارم.
رسالت: برخی می گویند که اگر به آقای دهباشی پیشنهاد شده بود معاون مطبوعاتی ارشاد باشد، شاید الان این قدر منتقد دولت نبود.
دهباشی: باید از این افراد پرسید آیا برای این ادعا سندی هم دارند یا خیر. ثانیا امیرالمؤمنین می‌فرمایند به سخن بنگرید نه به گوینده آن. این دوستان بیایند بگویند حرف‌های من کدام قسمتش درست و کدام قسمتش غلط است، چه کار با شخص من دارند.
