روزی روزگاری که به اصطلاح جوون تر بودم صبح و روز مینوشتم، هر آدم برایم کتاب و هر گفتگو یک سکانس عالی برای فیلمی که شاید ساخته میشد، صفحه اینستاگرام شلوغ و سیل کامنت های تعریف و تمجید و گاهی انتقاد، چه چیز برای یک نویسنده بهتر از واکنش حتی واکنش انتقادی و تند مهم واکنش بود مهم خونده شدن بود.
با غلط و بی غلط مینوشتم، اینستاگرام، کارگاه های نویسندگی، گروه های فیلم سازی و بین بچه های تئاتر اینجانب بسیار مینوشتم.
چی مینوشتم؟
نمیدونم
حتی نمیدونم این همه روده درازی از کجا میومد، ولی مهم تر از همه قلقلک حس کنجکاوی خواننده از اون اول بود که میکشوندش تا نقطه جمله اخر نوشته من رو بخونه، حالا ولی نه حوصله هست نه توانش نه خواننده ها نه پیج اینستاگرام نه اون بچه های مشتاقی که منتظر یه نمایشنامه داغ بودن که برند روی صحنه نه صدا دوربین حرکت هیچ کدوم نیستند.
فلواقع تنها من هستم بعد از حدود چهار پنج سال عمیقا حس میکنم چقدر دلم میخواهد بنویسم، از چی نمیدونم!
قبلا ها وقتی کسی برای نوشتن چیزی فکر میکرد تعجب میکردم
چرا باید فکر کنم مگه اوردن چیزی روی کاغذ سخت هست مگه خلق سکانس و صحنه سخته؟ مگه نوشتن شخصیت و مکالمه سخته؟ مداد رو دست بگیر بنویس دیگه خودش میاد
غلط کردم!
عمیقا هیچ چیز خودش نمیاد نمیدونم اون آدم کی بود که مدام مینوشت و کاغذ هارو سیاه میکرد و اگه نوشته هاش کف و خون مخاطب و بالا نمیاورد ول نمیکرد کجاست؟
کجایی؟
یادم هست که نظر های عمیقی هم درباره اینکه چرا نمیتونید بنویسید داشتم، خب بنویسید دیگه، خودتون رو سانسور نکنید، از مداد استفاده کنید مداد از چوبه چوب روح آدم رو نوازش میکنه، هر موقع ایده ای اومد بنویسیدش.
ولی حالا من اینجا هستم پشت یک سیستم خشک و آهنی (منطقی بخوام بگم از آلومینیوم و مواد مختلفی
ساخته شده)
بدون مداد و کاغذ توی نوت سیستم تایپ میکنم
بدون احساسات جوشان و بدون دقدقه های اجتماعی، شاید دغدغه ،خوبه هنوز از اون آدم سابق غلط های املایی زیاد باقی مونده.
خلاصه که خواستم بگم زمانی نه خیلی دور مینوشتم حالا چی ؟
حالا بعد از مدت ها تنفر از نوشتن و خوانده شدن ته ته های دلم چیزی دلش میخواد بنویسه، بنویسم یا نه؟
