آدمی با همه چیز کنار می آید و در هر وهله ای به رخداد وموقعیت زندگی، چه خوب چه بد کنار می آید و به آن عادت می کند.هرچه زودتر عادت اتفاق بیفتد گویا قدرت بیشتری دارد تا عنان زندگی اش را به دست بگیرد، روزمرگی و عادت مثل خاکستر روی همه چیز را می پوشاند بخشی از همه چیز همان گذشته است؛ گذشت زمان عادت به نبودن ،نداشتن ،فراموش کردن را به وجود می آورد و در آخر خاطراتمان را غارت می کند.
درد ها هرچقدر هم عمیق وسهمگین باشند وانسان را ویران کنند نمی توانند در مسیری که پیش روی اوست وقفه ی دائم ایجاد کنند و در آخر قدرت نسیان وعادت است که پیروز می شود و از طوفان درد او را عبور می دهد در واقع انسان پس از عبور، تغییر می کند. هر چه درد شگرف باشد تغییر در ابعاد وسیع تر در درون او رخ می دهد.
سالها پیش متنی از دست نوشته های شهید چمران خواندم:((ما ،اغلب خود را محور دنیا و مافیها فرض می کنیم وفکر می کنیم همه ی دنیا به خاطر ما می گردد ، آسمان وزمین وستارگان به خاطر خوش آمد ما در سیر وگردشند .فکر می کنیم که آسمان در غم ما خواهد گریست و یا دل سنگ از درد ما آب خواهد شد، یا گردش ستارگان متوقف خواهد گشت...اما بعد می فهمیم که در این دنیای بزرگ میلیون ها انسان مثل ما آمده اند و رفته اند وهیچ تغییری در گردش روزگار به وجود نیامده است...))باری...آدمی خود را در مرکز جهان تصور می کند و دائم در تقلا برای گذشتن از رنج ها به واسطه ی نسیان و روز مرگی...
