برخی تصور می کنند که اختلال اوتیسم تنها در کودکان قابل مشاهده است و تا رسیدن کودک به سنین بزرگسالی از بین خواهد رفت، در صورتی که اخیرا متخصصان متوجه شده اند که این اختلال در بزرگسالان نیز تا حد زیادی رشد کرده است و تعداد بیش تری از افراد مبتلا به این عارضه شناخته می شوند. در نتیجه به اطلاعاتی در زمینه علائم و راه های درمان اوتیسم در بزرگسالان نیاز بیش تری احساس می شود.
اوتیسم به عنوان یک اختلال در همه سنین و همه جوامع می تواند وجود داشته باشد. هنگامی که فردی به نوع حاد این عارضه مبتلا باشد، معمولا در دو سال اول زندگی تشخیص داده می شود. اوتیسم با مشکلات اجتماعی و رفتارهای تکراری شناخته می شود و اگر فردی به نوع خفیف اوتیسم گرفتار باشد این امکان وجود دارد که تا سنین بزرگسالی اختلال تشخیص داده نشود.
به هر حال فردی که دچار این عارضه روانی باشد می تواند با کمک متخصص آن را تا حدودی بهبود بخشد و علائم و راه های درمان اوتیسم در بزرگسالان کارکرد خوبی دارند.
دریافت مشاوره روانشناسی آنلاین در کلینیک روان درمانی روان برنا.
کسی که به اوتیسم مبتلا باشد معمولا در چند زمینه این اختلال را بروز می دهد: مشکل در روابط اجتماعی، ارتباطرات کلامی و و غیر کلامی بین انسانی و انجام دادن رفتارهای تکراری گاهی به شکل وسواس گونه.
در افراد بزرگسال این امکان وجود دارد که اوتیسم با رفتارهایی مانند رفتارهای مشاهده شده در اختلال بیش فعالی یا اختلال گفتار خود را نشان دهد که در هر صورت سبب می شود که فرد در انجام تکالیف روزانه دچار مشکل شود.
دلایل این که پیش از رسیدن به بزرگسالی اوتیسم در یک فرد بزرگسال تشخیص داده نشده است متعدد هستند. احتمالا چنین فردی پیش تر اصلا به متخصص رجوع نکرده است و یا این که تشخیص متخصص اشتباه بوده است و اوتیسم با اختلالات دیگر مانند بیش فعالی و یا وسواس اشتباه گرفته شده است.
در بیش تر موارد با دیده شدن اوتیسم در بزرگسالان این اختلال تا پایان عمر همراه فرد خواهد بود. در ادامه به علائمی که می توان با مشاهده آن ها تشخیص داد که یک بزرگسال مبتلا به اوتیسم است اشاره خواهیم کرد:
این افراد بزرگسالانی هستند که در روابط اجتماعی بسیار ضعیف عمل می کنند و هیچ دوست و هم صحبتی ندارند و علاقه ای به روابط اجتماعی نشان نمی دهند.
دوست ندارند که در معرض صداهای بلند قرار بگیرند و از این که بوی شدیدی به مشام شان برسد و یا مزه ای قوی را بچشند بیزار هستند.
نمی توانند تغییرات در حالات روحی و هیجانات دیگران را تشخیص دهند.
قادر به خواندن علائم چهره افراد نیستند و از ایما و اشاره ها سر در نمی آورند. برای مثال افراد عادی می توانند با نحوه قرار گیری اجزای صورت در کنار هم بفهمند که یک فرد خوشحال است یا ناراحت، خشمگین است و یا این که دچار اضطراب شده است؛ اما کسی که درگیر اوتیسم باشد، نمی تواند این حالات را تشخیص دهد.
این افراد رفتارهای غیر منتظره و تکراری از خود بروز می دهند مثلا ممکن است که به ناگهان شروع کنند به ضربه زدن به میز و این رفتارها برای دیگران کلافه کننده هستند.
