...
امروز نه زباله ای به طبیعت ریخته شد، نه شاخ و برگ درختی شکست و نه آرامش عصر بهاری خرچنگ های رودخانه ای بر هم ریخت. هیچ پرنده ای هم با سنگ پرانی پسریچه ای از جا نپرید. هیچ گل یا گیاهی در طبیعت، زیر پای کسی له نشد. هیچ گیاهک کوچکی هم به امید باز شدن گره بخت کسی از کمر گره نخورد. امروز حتی چمن های کوچک و نورسته ی پارک محلمان هم ترسی از گرمای قابلمه های داغی که ممکن بود بر رویشان بنشیند و طراوت بهاریشان را به جهنمی خشک و سوزان تبدیل کند نداشتند. و زمین تمام این ها را مدیون انتشار ویروسی زشت است که اگر تمام نسخه های انتشار یافته ی آن در جهان را هم جمع کنیم، نمی تواند به بیش از چند گرم برسد ولی همین ویروس ناچیز، چند روزی است که خوب ما انسان ها را سر جایمان نشانده است. کووید نوزده برای ما درسی تاریخی دارد. کووید نوزده، این روزها با زبانی تلخ و تند، به ما انسان ها می گوید که شما انسان های مصرفگرا در سراسر دنیا، تا زمانی که جنبه ی سخاوتمندی زمین را ندارید، با ویروس های کوچک و بی ارزش در جدال و سترگ خواهید بود. جدالی که قهرمان آن ما ویروس های منفور خواهیم بود و شما انسان ها، محکومینی احتمالا، شرمسار از کرده ی خود.
سیزدهم فروردین 99
